[p. 403]
de ruige kust
bestaande uit kale bergen van
graniet of zandsteen gaat
deels schuil
achter vochtige mistbanken
en een zee zwart als
inkt wat een
troosteloos oord ik heb
op de met zeewier besmeurde
stenen
gestaan en eigenlijk meer
gekeken dan nagedacht
het woei nogal hard en ik
kan nog steeds niet
geloven dat
ik nu werkelijk alleen ben
wat ik tot nu toe gedaan
heb lijkt nutteloos
[p. 404]
niettemin ken ik
al mijn Tragici en hun
ervaringen maar
afgewisseld met
walging werkt dat niet
meer ik
registreer mijn wanhoop
oa. door buikloop
en ben verlaten genoeg om
mij een Platonist te
weten waarschijnlijk achter
de feiten aanhollend
[p. 405]
en S. is vandaag
langsgekomen
in eigengemaakte kleren
haar benen zijn
deze 12 maanden voller
geworden ze heeft me
haar liefde aangeboden
en toen gezegd dat het een
grapje was de onredelijkheid
van deze ervaring is
niet te beschrijven evenwel
heb ik haar toch niet lief
[p. 406]
een god?
ik draag de verwachting
van het Oude Volk als
een last met mij mee
mijn schuld is dat
ik niet geloof in wat mij
ongelukkig maakt en de keizer
heeft dat nu bereikt
ik zal hem smeken terug
te mogen keren in mijn eigen
tijd ik ontwaak
‘s nachts en vaar weg
altijd als
ik weer thuisben
verbannen uit Tomi
en vaar weg
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief