[p. 401]
[Twee gedichten]
Versje
Zij plukte rode en witte klaver
uit de berm van de Kalfjeslaan
mengde ze met sprietige grashalmen
en zette ze in het tinnen vaasje
Zo plukte ik haar weg uit de
berm van het leven en zette
haar thuis in de vaas van het
huwelijk, ik ben er net zo blij mee
Als zij met haar klaver en gras –
indien ik een grote dichter was
bezong ik haar als een dochter van Isis
Maar ik weet dat zij het niet is
Ik ben met haar getrouwd uit zelfbehoud
en wil haar niet meer kwijt: da’s nogal wiedes
Kees Winkler
[p. 402]
Vrede
Zo rustig is het wolkendek
ver weg zingen nog vogels
licht valt gedempt naar binnen
het schemert in het zomergroen
Van de goudenregen vallen druppels
de Japanse kers is uitgebloesemd
de ribes verspreidt zachte geuren
het regenen zet niet door
Hier is mijn plaats op aarde
dicht bij de leverbalsem
en de schemerwitte margrieten
Het duistert in de tuin
ik zal nooit verder komen
en daar heb ik vrede mee
Kees Winkler
