[p. 349]
De winter van Breughel, de heuvel met jagers
en honden, aan hun voeten het dorp in de diepte,
nog even, maar hun doodmoeie houding, hun
doodmoeie stap in de sneeuw, bijna zo
langzaam als stilstand. En het dal aan hun voeten
groeit en groeit, wordt wijder en wijder, verder
en verder, tot het landschap verdwijnt in
een land, dat er moet zijn, en er is, maar
alleen zoals een vermoeden er is, zo ver.
Waarom duikt uit de hemel een pikzwarte vogel?
Alsof hij spot met de moeizame poging tot terugkeer
naar het leven in de diepte: de vijver met schaatsende
kinderen, de boerderijen met wachtende vrouwen,
alsof hij spot met de grijze verte waar hij
vandaan komt. Een pijl op weg naar zijn wond.
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief