- Leo Vroman Boven Bijlmermeer
- Tomas Lieske
- H. Brandt Corstius De revolver
- Willem Jan Otten De wraak van de toneelschrijver Over de Othello
- H.H. ter Balkt Laaglandse hymnen
- Ingrid Baal De Engelenburcht (fragment)
- Herman Coenen Rijkelijk, gul
- Wanda Reisel Het beloofde leven (fragmenten)
- Carl Friedman Een foto
- Marieke Jonkman
- Ilse Starkenburg Badmeesters
- Jan Baeke
- Herlezen De kern van de literatuur
- Essaykroniek De vrouw met de hamer/Elmer Shönberger
- Poëziekroniek
[p. 534]
De pauwen krijsen in de nacht. De kathedraal
van beuken kraakt. Demonen achter de pilaren.
Wolken jagen boven takken. Er heerst getril.
Ik loop weer met de wandelwagen. Het kind
is weg. Het wil niets van zijn moeder weten.
Verharde wortels zorgen voor oneffenheden.
Wie zendt hier licht en waarheid neder
en vult de wagen met zijn zoon? Blond haar,
wijd open ogen turend naar de bladerkroon?
[p. 535]
Altijd gehouden van de kapsalon.
Terwille van de klank: Mijn zoon,
mijn zoon Absolom! Ik zag hem
schommelen, zijn haar als touw.
Hier ben ik in de rouw ondanks
de zegening van spiegels en flacons,
seringengeur en paars gewaad.
Een vrouw wordt hier herboren.
Enigszins. Kom me niet te na.
In jouw plaats gestorven
is innerlijk te horen.
[p. 536]
Soms zijn omstandigheden gezegend.
Duren die langer dan een kwartier,
een half uur? Het heeft hier geregend
en de aarde geurt. Warme bloesem
aan de bomen. Ik voel mijn boezem
komen en het kind trekt onderin.
Is dit het begin? Naar binnen.
Maar ‘t is al weer gebeurd.
[p. 537]
Mijn oogopslag verander ik zodat de blik
niet neerslaat als jij kijkt. Jij gelooft
in mij, bereikt dat ik besta in blouse en rok.
Drijft jaloezie jou naar mijn wespetaille
en mijn bijenbuik? Je moest eens weten:
niet op de hoogte ben je van de barst
in mijn bestaan. Ik zie je niet meer aan.
[p. 538]
Een vest moet vallen. Ik mag niet klagen
over schraalheid maar zij nekt het baren.
Was het maar andersom: bolling en ronding
onder het vest. Horen borsten bij mij?
Er is sprake van bezetenheid. Vannacht
probeer ik weer: een vest moet vallen.
[p. 539]
Mamma’s strikken waaien zijwaarts, buigen
om. Dat zij terugkomt in jouw haardracht!
Dol ben ik op al die mooie haarlintkleuren.
Aan geuren geen gebrek: zij viel op hyacint.
Ruik je liever sering, roos of droge mint?
Span je de haarband als herinnering?
Dat is de wijding van een kroongetuige,
je hemelt op wie je op handen draagt.
[p. 540]
Genomen en bezet: geschonden.
De wonden zijn verbonden. Veel
te mooi dit rijm, het doet de ronde
schoonheid aan, terwijl ik walging
zoek, vernietiging in de vertedering,
haat, wanhoop, touw om de keel,
hier staat een vrouw te veel,
hier staat een vrouw die springt
daar nu de woede dieper dringt
dan ooit: onverwerkt en onvoltooid.
Zwicht ik voor wat is verricht
of kies ik voor beperkt bestaan?
Herder, laat je schaapje gaan.
[p. 541]
Jaloezie laat mij ontstaan, geeft mij
een rok, spant mij de diadeem.
Verholen ben ik jaren meegegaan.
Nu loop ik heerlijk door je heen,
open en bloot, frank en vrij.
Ontvang applaus. Geen zweem
van jaloezie, want jij bent mij
gelijk: verbitterd door de jaren.
[p. 542]
Een borst met pijn verliest haar naam,
het vlees dat beter is dan benen.
Mijn tepels weten van geen staan.
Naamloos ben ik, leeg, de kinderen zijn heen.
De vorm is hopeloos voorbij. Dit wil ik
voelen maar niet weten.
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief