- Willem G. van Maanen Van hogerhand (Tekst van een achtergehouden voorlezing)
- Elisabeth Eybers
- Eva Gerlach Wat zoek raakt (14)
- Marieke Jonkman
- Paul Meeuws Jonge modinettes
- Bert Schierbeek
- Leo Vroman Iets voor onbegrijpelijkheid
- K. Schippers Patrijspoorten
- Peter Ghyssaert
- Nicolaas Matsier Leeg huis
- Antoine Uitdehaag
- Toine Moerbeek Paard en Beest
- H.H. ter Balkt
- Poëziekroniek
[p. 209]
Kort en bondig van stuk
vademloos van vernuf
straal hy inhaligheid
het hy haar nooit gehaat
maar as haremhoofvrou geëer
terwyl hy konstateer
hoe onvolwaardig diensbaar
aan sy oogmerke sy ontaard –
sy met haar blesbokbene
met haar geleerde familie
haar drang om te formuleer
sinsnedes te maneuvreer
ten einde, eindeloos verneder,
op die been te bly tot sy bely
nou kan ek nie meer
[p. 210]
Ek het opgegroei buite die literatuur,
wel boeke gelees, ook verse geknoop
op ‘n apokriewe na-aapmanier,
ek het perdedrolle vir vye gekoop,
uit wanhoop geswig voor ‘n emigreergier,
hoe later hoe kwater gefunksioneer
as die ontbeerlikste liggaamsdeel
van ‘n erkende denkbeeldige dier.
[p. 211]
Volmaaktheid. Ewigdurendheid.
Onwankelbare sorg en trou:
te haglik om aan vas te hou
as erfenis vir hierdie tyd.
My vader, tuis in die geheim
van hoofletters wat liefde spel,
kon argloos en oortuig vertel
dat heil en onheil naatloos rym –
enorme vereenvoudiging.
Met bitter beterweet geteer
het ek vroeg daardie kuns verleer
wat alles by mekaar moes bring.
[p. 212]
Hoe handhaaf jy jou ewewig teenoor
aanbidders van ekstatiese jolyt,
breekysterkrete van uitbundigheid,
die rou verbryseling van jou binneoor?
Wat ‘n kartetsestortbui om te deurkruis,
tog kom jy vroeër of later heelhuids tuis…
Jou eie kermisklanke, strelend vaag,
waar dolosgooiers mompel, binnensmonds,
waar akrobate op die agtergrond
skroomvol die wet van swaartekrag uitdaag
laat een bevinding op die ander volg
sonder vertoon van oorsaak en gevolg.
(Sodra jy die dinge wat blindelings opduik lees
om hul samespel te noteer, dan begin jou fees.)
[p. 213]
‘n Seldsame Januariedag en uitdruklik belig:
die son wat sy onbelemmerde roete beskryf
– ‘n boog van suidoos na suidwes – voortdurend in sig.
Kort na halftien kon die geelkoper skyf
seëvierend ontsnap aan ‘n somber barak,
hy slinger ‘n gloeiende loper skuins oor die kanaal
waar die ysbeslag skitterend is en rimpelloos strak.
Wat die son versag en die blote oog
teen sy woede bedek soos ‘n ragdun doek
is die yl en voëlvry verklaarde waas,
die aardbodemdamp uit beton en metaal.
‘n Dag begelei deur die oerbron van ons bestaan
het doelloos dog ook gedenkwaardig vergaan,
om halfvýf raap die son, vasgekeer in ‘n krimpende hoek,
sy sleep uit die water om haastig die aftog te blaas.
Lees de Tirade Blog
Gipszomer
Er komt een zomer aan die goed zal zijn. Met die nietsvermoedende woorden nam ik een paar weken geleden vrij van deze columnplek. In de dagen die toen voor me lagen sliep een gloed van parkjes om in te lezen, terrassen die blonken in de avondzon en steden waar ik mijn vrienden zou bezoeken. Ik...
Lees verderEr komt een zomer aan
Er komt een zomer aan die goed zal zijn, zeg jij. De lucht wordt gladgestreken en zal boven ons hangen als een zwoele lappendeken. De stad zal slapen van de hitte en pas weer ontwaken bij de eerste regenval. Parken, er zullen parken zijn waar we onze lijven achterlaten tot iemand ons weer op komt...
Lees verderReünie
Zes jaar geleden beloofden we dat wij niet zo zouden zijn. We kenden de verhalen, hoe het anderen was vergaan, maar zo zou het bij ons niet lopen. Vrienden waren we. En dat zouden we blijven. Maar puberbeloftes verwelken en ik verloor iedereen steeds iets meer uit het oog nadat de rector diploma’s in onze...
Lees verder
Blog archief