- Prof. Dr. J. Droogleever Fortuyn Over causaliteit en vrijheid
- Treurzang op Goede Vrijdag
- J. de Kadt Vietcong op het Damrak Gemeenteraadsverkiezingen en nog wat
- [Gedichten van C. Buddingh']
- H. Brandt Corstius Alles moet weg
- Rectificatie
- Hanny Michaelis Vijf gedichten
- For Marjan – with love and squalor
- A.L. Schneiders Een gedempt gesprek
- Wat zou ik doen of doe ik dat al
- J. de Kadt Sjahrir Poging tot plaatsbepaling. Benevens een paar persoonlijke herinneringen.
- Een Gedicht van Eugenio Montale
- G.K. van het Reve Mijn bondgenoot Algra
- Huiswaarts
- G.K. van het Reve Bij mijn intrede in de Rooms Katholieke Kerk
- Philo Bregstein Altijd klaarwakker!
- W.A. Wilmink Het reisgezelschap van de Amstel
- Gerrit Krol Op redens oer
- Diskussie
[p. 443]
In al onze omhelzingen
herhaalde het zich,
telkens een beetje anders
dan de vorige keer zoals
het een wonder betaamt.
Maar het verstand
met zijn hinderlijke
inblazingen dat alles
toch neerkomt op uitstel
van executie kreeg
tenslotte gelijk.
[p. 444]
Op een weg tussen de weiden
– geen mens te zien, alleen
wat eenden slapend weggedoken
in het gras, en de lichten
van verspreide boerderijen
wedijverend met de avondster –
raakt vrede mijn ogen aan.
Maar in mijn binnenste
wroet heimwee rusteloos
naar resten van een vroeger
leven toen iemand mij
in zijn armen terugdroeg
naar de stilte van voor
het begin, zo onvoorzien
overgegaan in de stilte
van na het einde.
[p. 445]
Alle warmte die je
in me uit liet stromen
heb ik verspild en van
de vrede waarmee je me
vervulde is niets over.
Wanneer het koude vuur
van onrust en verzet
door mijn gebeente kruipt
besef ik dat je eerder
dan ik gevoeld moet hebben
dat ik zoveel aandacht
en ernst niet waard was.
[p. 446]
Ook al wacht ik
allang niet meer op een wonder
en al kan ik de telefoon
horen rinkelen zonder zelfs
maar aan je te denken, toch
blijven geheimzinnige barricaden
opdoemen uit het niets zodra
mijn geest tracht door te dringen
tot de nachtzijde van je bestaan
ten teken dat ik nog altijd
niet geleerd heb je te zien
als een uit het oog
verloren kennis.
[p. 447]
Iemand die sprekend op me lijkt
zit op kantoor, schrijft brieven,
leest, doet boodschappen en gaat
met mensen om precies als ik
voordat ik steken bleef
in het verleden, ongeveer
op het punt waar je ogen
me streng en somber binnendrongen
als messen die met dodelijke
trefzekerheid iets in me raakten.
Panische seconde gestold
tot barre eeuwigheid.
Lees de Tirade Blog
Weer aan het licht gekomen - over prehistorie
Larousse 4 De Amerikaanse schrijfster Jean M. Auel begon in de jaren zeventig te studeren op wat haar grote romancyclus over de prehistorie zou worden: Earth’s Children. Ik las er daar in de jaren ‘80 drie van, de beste is De stam van de holenbeer. Het verhaal speelt 30.000 jaar voor Christus. De periode waarin...
Lees verderEen hele goeie
Het uitzicht vanuit mijn woonkamerraam is dichtgemetseld met steigers. Elke ochtend en altijd op onzedelijke tijdstippen staan robuuste mannen luidkeels met elkaar te bekvechten. Als ze elkaar niet verbaal afranselen schallen er Nederlandstalige liedjes uit hun radio’s die als termieten je taalgevoel afkluiven. Waar de bouwvakkers over redetwisten kan ik niet verstaan, maar het loopt...
Lees verderAangespoelde kennis - een roadtrip
Larousse 3 De bel gaat: ‘Post!’ Je loopt naar beneden en de postbode drukt je een pakketje in handen van 10 bij 10 bij 10 cm, in dieprood papier. Wat moet je doen als je op een goede dag in een mooi doosje met velours bekleed deze schelp toegestuurd krijgt met een handgeschreven briefje erbij...
Lees verder
Blog archief