- Prof. Dr. J. Droogleever Fortuyn Over causaliteit en vrijheid
- Treurzang op Goede Vrijdag
- J. de Kadt Vietcong op het Damrak Gemeenteraadsverkiezingen en nog wat
- [Gedichten van C. Buddingh']
- H. Brandt Corstius Alles moet weg
- Rectificatie
- Hanny Michaelis Vijf gedichten
- For Marjan – with love and squalor
- A.L. Schneiders Een gedempt gesprek
- Wat zou ik doen of doe ik dat al
- J. de Kadt Sjahrir Poging tot plaatsbepaling. Benevens een paar persoonlijke herinneringen.
- Een Gedicht van Eugenio Montale
- G.K. van het Reve Mijn bondgenoot Algra
- Huiswaarts
- G.K. van het Reve Bij mijn intrede in de Rooms Katholieke Kerk
- Philo Bregstein Altijd klaarwakker!
- W.A. Wilmink Het reisgezelschap van de Amstel
- Gerrit Krol Op redens oer
- Diskussie
[p. 443]
In al onze omhelzingen
herhaalde het zich,
telkens een beetje anders
dan de vorige keer zoals
het een wonder betaamt.
Maar het verstand
met zijn hinderlijke
inblazingen dat alles
toch neerkomt op uitstel
van executie kreeg
tenslotte gelijk.
[p. 444]
Op een weg tussen de weiden
– geen mens te zien, alleen
wat eenden slapend weggedoken
in het gras, en de lichten
van verspreide boerderijen
wedijverend met de avondster –
raakt vrede mijn ogen aan.
Maar in mijn binnenste
wroet heimwee rusteloos
naar resten van een vroeger
leven toen iemand mij
in zijn armen terugdroeg
naar de stilte van voor
het begin, zo onvoorzien
overgegaan in de stilte
van na het einde.
[p. 445]
Alle warmte die je
in me uit liet stromen
heb ik verspild en van
de vrede waarmee je me
vervulde is niets over.
Wanneer het koude vuur
van onrust en verzet
door mijn gebeente kruipt
besef ik dat je eerder
dan ik gevoeld moet hebben
dat ik zoveel aandacht
en ernst niet waard was.
[p. 446]
Ook al wacht ik
allang niet meer op een wonder
en al kan ik de telefoon
horen rinkelen zonder zelfs
maar aan je te denken, toch
blijven geheimzinnige barricaden
opdoemen uit het niets zodra
mijn geest tracht door te dringen
tot de nachtzijde van je bestaan
ten teken dat ik nog altijd
niet geleerd heb je te zien
als een uit het oog
verloren kennis.
[p. 447]
Iemand die sprekend op me lijkt
zit op kantoor, schrijft brieven,
leest, doet boodschappen en gaat
met mensen om precies als ik
voordat ik steken bleef
in het verleden, ongeveer
op het punt waar je ogen
me streng en somber binnendrongen
als messen die met dodelijke
trefzekerheid iets in me raakten.
Panische seconde gestold
tot barre eeuwigheid.
Lees de Tirade Blog
Het vergeten van de dingen
Columnist Em was van de hoofdstad naar Amersfoort afgereisd en stapte de kroeg binnen, waar ze op mijn uitnodiging gedichten zou komen voorlezen. Ze had haar stem weer terug en ik begroette haar met een knuffel, ook deze keer weer met enige aarzeling – nu hing ze niet als een marionettenpoppetje in mijn omhelzing, gelukkig....
Lees verderWaar ga je heen? Over Samoa
[De wereld in stukken 3] In het Museum of Natural History in New York is een hele vleugel gewijd aan Margaret Mead. De grand dame van de Amerikaanse antropologie staat in hoog aanzien. Of moeten we denken, nog? In deze wirwar van landen, (een kaartenspel van kolonisatie is dit gebied) met bovendien een naar het...
Lees verderZo'n echte
Drie jaar geleden was ik voor het eerst in Aardenburg, een stadje aan de onderkant van Nederland. Op een literaire avond speelde ik liedjes en droeg ik voor de eerste keer twee gedichten voor – ik was net gedebuteerd in Meander, en had me voorgenomen om me op de poëzie te storten. In de boekwinkel...
Lees verder
Blog archief