Ik moet de zolder, de kamers opruimen

heel die verzameling jaren bewaard

voor een later dat ik

niet heb, doe ik weg. Maar houden

 

ligt grijnzend te wachten: scherven

die in een herinnering passen, slaapzak

rugzak met wat zand van vakanties

schaatsen – in de schoenen de moet nog

 

van voeten. In stoffige laden

kladblok, dagboek, schoolschrift

schoonschrift, ze zeuren te worden

gelezen, zacht ritselend liefst. Maar

 

het lastigst van al zijn de dozen met

vouwwerk, verhalen en tekeningen

van doolhoven, eilanden, werelden

die verloren gingen.

Zijn kamer houdt vast wat ze heeft:

het uitzicht staat eender gefreesd

in de ramen, in de kast steunen de boeken

elkaar met rug naar de lezer gekeerd

 

die verdween. Het verweesde bureau

maakt zich droevig breed, in hem huist het

grote bewaren. Afblijven! schuiven de laden

stroef, hij leeft hier in handschriften, namen

 

en kaarten; hij vertrouwde ons

toe wat moet worden behouden, grote

en kleine lievelingen, geheime kennis

die er toe doet. Wij bevatten veel

 

meer dan dingen alleen

omdat alles zo af is.

Alleen wat niet meer hoort bij dit lijf

doe ik weg, is oude huid die van mij

 

af wil. Zoveel bewaard op elke

etage vanwege het hoofd waarin

al die tastbare zaken wel ergens bij

 

passen; ik besta en dat zie ik

aan de dingen die mij nog

willen. Bewaren betekent: dit

 

hoort bij me, jij, ik doe je niet weg

in die kleren bijvoorbeeld, je droeg ze, ik

borstel ze af, ik die het stof

 

nauwkeurig bewaak: daar mag je

niet liggen, lig maar daar op

ziellozer dingen.