Waar de talpa caeca, de blinde mol, zijn blik

Verborgen onder blauwzwart dons, ritten en luchtkokers

Gravend zijn nagels slijpt, en waar de wijnen rijpen

En bacteriën hun voedzaamheid bewijzen, daar,

Dicht bij de wortels en wormen, in een koud

En ongemakkelijk donker probeer ik mijn leven.

Heb geduld. En breng mijn cirkels niet in de war.

Dit werk heeft ons gewild om onder de mensen te komen.

Jij of dit, het is dezelfde slavernij.

Het zijn dezelfde vormen die mijn leven riskeren,

Dezelfde haat en liefde die mijn dood normeren,

Dezelfde grote woorden voor een klinkende kus.

En zelfs als ik zeg: ik kan alleen mezelf belijden,

Niemand anders kent mijn hart, niemand anders

Het centrale zenuwstelsel van mijn ziel,

Dan dank ik die eenzame kennis aan jou en aan dit.

Heb geduld. Schrijf me veel. Bel me niet.

Mijn woorden mogen die van jou niet penetreren,

Onze stemmen moeten hees en donker worden,

Onze monden moeten droogstaan van gemis.

Pas dan, als onze harten scheel zien van de honger

En dorst, zijn wij te vreten, liggen wij elkaar

Dwars in de maag. En laten we dan afscheid nemen

Om te verteren, om vurige spijs te zijn voor de dood.

Zo kwaad ben ik, zo kwaad, ik zou van razernij

Je lief gezicht tegen de sterren kunnen plakken.

Je hebt onze grondwet geschonden, de melk omgegooid

Van de brieven, de bittere boom van het geduld

Geveld waaraan de vruchten moesten groeien, de zoete.

Maar je komst heeft het dodelijk voedsel ontbloot

Van je borsten, je stap heeft de cirkels, de rit opgewoeld

Van de mol, de diepe grond verwoest van zijn bestaan.