- Paul Meeuws Kunstwol
- Eva Gerlach
- Leonard Nolens Erotisch schimmenspel
- Charlotte Mutsaers Plaatstaal, bloed en de logica van het gevoel
- Willem Jan Otten Kan de essayist ontroeren?
- J. Bernlef Ontroeringen
- [Onverzonden brief]
- Tomas Lieske Moeder Iokaste
- Marieke Jonkman Ouders
- Rogi Wieg
- Jan Stavinoha Terug naar de Urquell (1)
- Jan Baeke
- Herlezen Litanie van de beweging
- Poëziekroniek
[p. 360]
Dit alles is ook tevergeefs,
de bedding in het gras
dat je zachtzinnig voorkwam,
want het glinsterde alsof
daar iets lag. Een haan kraaide
deze ochtend ver weg van je hoofd,
en de zon scheen op de dag
die maar duurde, blauw
en verheven met zeeën van
tijd, met korenaren en
dorpen, zo meetbaar
dat je niet wegging,
maar uiteenviel,
zwak en onnadrukkelijk.
[p. 361]
Dit alles is ook achtergelaten,
geen rots ben je geworden,
geen mysterie zoals je begon,
waar je niet bent
is een verwarring van licht
en donker uitgebleven, is
het al zacht en ontziend,
al bijna als gras.
Op de velden steekt de wind op,
verliest zich de rust
in radeloos fluisteren,
nadat het gebeurde uiteenviel,
en toch hardnekkig
bleef ademhalen.
[p. 362]
Op de brug is het onder je
voortgeslingerd, je hoofd
in deze waaiende morgen
hoog, en ik aan je buik verborgen.
De barst met toen je mij
nog ontkwam, dat nergens zijn,
jij voor op mij, en nu
in de verschijning aan elkaar
toch aangeraakt. De wetten
van je ogen zijn de ronding,
die van je handen dat ze
zijn van jou, zoals de rivier
niet landinwaarts zal stromen.
Maar achter ons de stad
die volloopt met water, de vogel
die drijft op zijn rug, veilig,
alsof iets ontstaat buiten
en dan naar binnen kan gaan.
[p. 363]
De dag vertakt zich,
maar steeds meer raak je los
in een langzame stap,
je omklemt de hals,
aaneengevoegd als een hand
op je heup en schouder, bij je hoofd
het hoofd van een andere stof.
Boven het grasland waait de wind verte,
de hemel brengt diepte,
de tijd opnieuw tevergeefs.
Maar hier is nu niemand die nadenkt,
alleen dit bewegende, beknot tot
zichzelf en tot mij ver daarbuiten.
[p. 364]
De speld prikt daar
waar je net niet bent,
of als een wesp in de lucht
op weg gaat is het ontzagwekkend
gelijk aan een dag van liefde.
Want straks op je huid
ben je laat, één woord verkeerd
gesproken, één vinger tegen de lippen
voor wat het had moeten zijn:
tegelijkertijd.
Terwijl je ligt tegen elkaar,
en je ademt, neem je in
wat je uitblies als lucht,
neem je wespen terug, en slaapt.
Lees de Tirade Blog
Warm
Hitte verbindt. Er wordt minder van je verwacht; je verwacht een stuk minder van anderen en veel minder van jezelf. Bij hitte doe ik alles langzaam en merk dan dat ik hetzelfde gedaan krijg – zelfs na vijf duiken in de gracht en anderhalf uur staren sluit ik mijn laptop in de middag met tevredenheid....
Lees verderZomerverlies
Alle ramen stonden open en toch was het warm in mijn keuken. Ik sneed knoflook in dikke plakken en liet die bruinen in de lekkerste olijfolie, hakte een paar rijpe vleestomaten en voegde die toe, dopte hulkgroene erwtjes. Als ik buiten de deur ga eten maak ik voor vertrek iets voor de thuisblijvers; je bent...
Lees verderDe bekende weg
Het Zeeuwse dijkhuisje van B’s tante is al een jaar of twintig in mijn leven. Het is er stil, er is veel licht en de zee voelt heel dichtbij, maar rond de dijk is geen toerisme. Het enige wat er verandert is de tuin: er zijn meer rozen dan voorheen. De wilg is groter, en...
Lees verder
Blog archief