[Vervolg Filmcensuur (e)en Bioscoopkwaad]

onder de ogen van alle cafébezoekers komen. De reikwijdte van de t.v. overschrijdt dus de landsgrenzen, en maakt de nationale keuringsinstanties machteloos. Pas wanneer er een supra-nationale keuringscommissie zou worden ingesteld, of landelijke k.c.’s die gehoorzamen aan een supra-nationale regeling, zou deze toestand kunnen worden opgelost. En zover zie ik het voorlopig niet komen. Er hoeft maar één station te zijn dat zich niet wenst te schikken in een internationale regeling, om het bestaan van een landelijke keuringscommissie zinloos te maken. Met de radio is dat allang het geval, en deze kent dan ook geen andere censuur dan die van de omroepverenigingen, die overigens al desastreus genoeg is.

Maar ook intern vallen er gaten in de machtspositie der C.C. Het is onmogelijk om te controleren of films die goedgekeurd zijn voor kijkers boven de 14 of 18 jaar, inderdaad buiten het bereik van jongere kijkers vallen. Hiermee zijn de leeftijdsgrenzen die voor films en bioscoop gelden voor dezelfde films op het t.v.-scherm doorbroken. Hier geldt dus plotseling wel het principe van eigen verantwoordelijkheid, hetzij van de jonge kijker, hetzij van diens ouders of voogden. Het is merkwaardig dat dit beginsel van eigen verantwoording wel geldt voor onvolwassenen, maar aan volwassenen onthouden wordt.

Dit samenstel van absurditeiten leidt tot één conclusie: De C.C. heeft haar tijd gehad.+