- Pieter van Woensel ‘Is de mens vlees of vis?’
- Aan de beterende hand door Henk Romijn Meijer
- Pierre Kemp
- Een echte majoor en een valse kolonel door Gerard Kornelis van het Reve
- Chr. J. van Geel
- vervolg Pieter van Woensel
- Vandaar de maandag Cola Debrot
- Te hoog gegrepen
- Elisabeth, Eybers Oorsig
- Hanny Michaelis
- Portret van een likker door Carel Jan Schneider
- Kul-informatie
- Een boekje van Tirade
- De galerij L. Th Lehmann
- Brief uit Jamaïca door A. Nuis
- De ruimte-lijken door Jan Wolkers
Ze waren tot gordijnen benoemd
om aan de kamers te vertellen,
wat buiten in de grote lucht gebeurde.
Hoe daar op wielen werd rondgezoemd,
wat zich daartussen liet vergezellen
en hoe dat mensenvlees dan geurde.
Ze vertelden de kamers ook van het licht,
waarin geen mens vermag te wonen;
hoeveel schoner het is dan een gezicht
en hoe haast zo mooi als tonen.
Gordijnen hebben nu eenmaal veel tijd,
zich te bezinnen op een schijn van eeuwigheid.
De zes volle manen, die ik zie,
hangen als een trosje druiven in de lucht.
Dat zijn er vijf te veel,
twee naar boven, twee naar links,
en één naar rechts. Ik zucht,
al houd ik nog zo van hun teder geel,
wijl ik ze niet in zilver zie, maar haast in goud:
Wat word ik oud
en wat wordt nog mijn deel?!
Daar zeilen ze langs het haantje van de toren
in een wijde kring,
maar wát heeft mijn gezicht al niet verloren
door deze smartelijke vermeerdering?!
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief