- Beb Vuyk Huize Sonja
- Neem de indianen van Peru
- Peter Blokhuis, geb. 1938, opleiding academie van beeldende kunsten in Den Haag.
- Lodewijk Henri Wiener Mijne heren
- J. de Kadt Fascisme en ideologie
- Chr. J. van Geel Zes gedichten
- W.A. Wilmink Pedagogische herinneringen
- A. Koolhaas Bert Haanstra
- Judith Herzberg / Drie gedichten
- J.H.W. Veenstra Pleegvader Vestdijk
- A. Roland Holst Zeven tijdingen
- Pierre H. Dubois Het laatste essay van Marcellus Emants
- Marcellus Emants Woorden
- Ronald Spoor Lees maar, er staat wel degelijk wat er staat
[p. 726]
Voorover op mijn buik schoof ik
tot aan de rand van de vallei,
ik zag een man, hij keek naar mij,
hij zag mij niet, een meeuw waar ik
de schaduw van kon zien zag hij.
[p. 727]
In de opgeworpen bergjes aarde
steken bamboestengels, onwaarschijnlijk
lange sprieten, vanen afgesneden
van hun oorsprong, diepgebogen, biddend
van nature in het dringen van de
onverzettelijke wind.
[p. 728]
Niet in vervulling ging, in ouder worden
verloren, het bestaan, verradenen
die zich verrieden om den brode, voeden
wat klein blijft, kind in hen
dat koek eens voor het grijpen had.
[p. 729]
Alsof de bomen op mijn hand te dragen zijn,
te tillen onder dragelijke pijn,
ken ik dit bos van dunne onbezweken bomen.
Bloei poogt te evenaren
zijn eerste blad dat nooit
de takkroon zag, de stam
die opwaarts naar zijn dood
blad taalt
[p. 730]
Men leeft in toevlucht zoeken
verdiept in wat ons aanwaait,
men leeft om te veroveren,
een lange bladerenval.
[p. 731]
In het water, helder, huist tumult,
schuim op schoppend groen,
Golven dringen elkaar het strand op,
klimmen, vechten zich koud.
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief