De rug van een hond die al weet,

terwijl je nog streelt, dat je weggaat,

je streelt maar, hij weet wel waarom.

 

Dat zie ik wel, hoe langzaam je wordt,

alsof je ineens heel zwaar bent geworden,

zo zak je onder die hand van mij weg.

 

Later! Later? Want je ligt al

zo stil als een hond kan

in de zon.

 

Je streelt, maar

uit zijn rug komt

al niets meer.