[p. 222]
De rug van een hond die al weet,
terwijl je nog streelt, dat je weggaat,
je streelt maar, hij weet wel waarom.
Dat zie ik wel, hoe langzaam je wordt,
alsof je ineens heel zwaar bent geworden,
zo zak je onder die hand van mij weg.
Later! Later? Want je ligt al
zo stil als een hond kan
in de zon.
Je streelt, maar
uit zijn rug komt
al niets meer.
Lees de Tirade Blog
Een oude kunst
Ik stond laatst met een vriend, een heel goede pianist, in een antiquariaat in Amsterdam. Hij was me komen opzoeken, al konden we helaas geen quatre-mains spelen: ik heb geen piano in mijn studio. We konden wel naar boekhandels. Hij is een groot liefhebber van Belcampo, dus hij speurde de ‘b’ af. Ik keek bij...
Lees verderStapels
Kringloopwinkels en antiquariaten zijn levensgevaarlijk plekken – ik kan nooit de deur uitlopen zonder een overdaad aan boeken in mijn tas, al heb ik eigenlijk geen rooie cent meer over. Die grote kasten met tweedehands boeken, ze maken me bijna beschamend hebberig. En dan de geur, die heerlijke, muffe geur van boeken die al een...
Lees verderDromen aan de reling
(De wereld in stukken 44) (voor J.) De meest romantische vrijwel filmische scène: J. en J. ontmoetten elkaar in de jaren ’50 op een station in Tasmanië (of Australië). Hij zag haar staan op het perron terwijl zijn trein al op gang kwam, herkende haar uit Nederland en besloot in een split second dat hij...
Lees verder
Blog archief