- Leo Vroman Op zoek
- Tomas Lieske De achterste kamer
- [Foto's]
- Nicolaas Matsier I-grec
- Gerrit Massier
- J. Hendrikx Stilleven
- H.H. ter Balkt
- Ingrid Baal Er is geen gebiedende wijs in een groen veld (fragment)
- K. Schippers De trap naar het park
- Marieke Jonkman
- Herlezen Wijkend centrum Over de romans en verhalen van A. Alberts
- Herlezen De voetstappen van het geheugen
- Poëziekroniek
[p. 69]
Mijn vader dacht aan rozen toen hij schoot.
Beschadigde mijn moeder. De borst ontbloot
ging hij te keer, verbrijzelde wit van drift
(‘O Wendel, weer een dochter’) zijn kunstgebit.
Zijn duimen stònden toen hij in het grijs kostuum
zijn leerlingen toebeet: ‘Wee je gebeente, als je
het brein niet samenperst tot wit gesteente.’
Over het strand gewandeld toen het ijzelde,
meeuwen in hagel gezien, gedacht: wat een geharde
vogels. Dat vrouwen zullen zich voortdurend harden.
Ik stierf van angst als wekelinge voort te gaan.
[p. 70]
Je hield je flink. Het oog werd vochtig
toen ik verbood juwelen op te rapen.
Verantwoording leeft achterdochtig in een uithoek.
Mocht iemand er later naar vragen
dan verzwijg ik de plaat in het oncologieboek.
Je zult het nooit wagen.
[p. 71]
Einde verzorging van man en paard, kind en huis.
Ik word weer dochter in het verpleegtehuis
en zoek mijn moeder en mijn vader. Onbereikbaar
vastgebonden op een stoel, een pluchen baar.
Ik zie mezelf: veel kwijl en weinig snottebel,
ruik zevenenveertig elf heel vredig om me heen
of zit als vader met Herodotus op schoot.
Ik weiger de vernedering van deze dood.
Kies voor de verzorging van kind en man,
huis en paard zodat ik dáárin stikken kan.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief