- Leo Vroman Op zoek
- Tomas Lieske De achterste kamer
- [Foto's]
- Nicolaas Matsier I-grec
- Gerrit Massier
- J. Hendrikx Stilleven
- H.H. ter Balkt
- Ingrid Baal Er is geen gebiedende wijs in een groen veld (fragment)
- K. Schippers De trap naar het park
- Marieke Jonkman
- Herlezen Wijkend centrum Over de romans en verhalen van A. Alberts
- Herlezen De voetstappen van het geheugen
- Poëziekroniek
[p. 69]
Mijn vader dacht aan rozen toen hij schoot.
Beschadigde mijn moeder. De borst ontbloot
ging hij te keer, verbrijzelde wit van drift
(‘O Wendel, weer een dochter’) zijn kunstgebit.
Zijn duimen stònden toen hij in het grijs kostuum
zijn leerlingen toebeet: ‘Wee je gebeente, als je
het brein niet samenperst tot wit gesteente.’
Over het strand gewandeld toen het ijzelde,
meeuwen in hagel gezien, gedacht: wat een geharde
vogels. Dat vrouwen zullen zich voortdurend harden.
Ik stierf van angst als wekelinge voort te gaan.
[p. 70]
Je hield je flink. Het oog werd vochtig
toen ik verbood juwelen op te rapen.
Verantwoording leeft achterdochtig in een uithoek.
Mocht iemand er later naar vragen
dan verzwijg ik de plaat in het oncologieboek.
Je zult het nooit wagen.
[p. 71]
Einde verzorging van man en paard, kind en huis.
Ik word weer dochter in het verpleegtehuis
en zoek mijn moeder en mijn vader. Onbereikbaar
vastgebonden op een stoel, een pluchen baar.
Ik zie mezelf: veel kwijl en weinig snottebel,
ruik zevenenveertig elf heel vredig om me heen
of zit als vader met Herodotus op schoot.
Ik weiger de vernedering van deze dood.
Kies voor de verzorging van kind en man,
huis en paard zodat ik dáárin stikken kan.
Lees de Tirade Blog
Gipszomer
Er komt een zomer aan die goed zal zijn. Met die nietsvermoedende woorden nam ik een paar weken geleden vrij van deze columnplek. In de dagen die toen voor me lagen sliep een gloed van parkjes om in te lezen, terrassen die blonken in de avondzon en steden waar ik mijn vrienden zou bezoeken. Ik...
Lees verderEr komt een zomer aan
Er komt een zomer aan die goed zal zijn, zeg jij. De lucht wordt gladgestreken en zal boven ons hangen als een zwoele lappendeken. De stad zal slapen van de hitte en pas weer ontwaken bij de eerste regenval. Parken, er zullen parken zijn waar we onze lijven achterlaten tot iemand ons weer op komt...
Lees verderReünie
Zes jaar geleden beloofden we dat wij niet zo zouden zijn. We kenden de verhalen, hoe het anderen was vergaan, maar zo zou het bij ons niet lopen. Vrienden waren we. En dat zouden we blijven. Maar puberbeloftes verwelken en ik verloor iedereen steeds iets meer uit het oog nadat de rector diploma’s in onze...
Lees verder
Blog archief