- Robert Anker
- [De Route van Henk Visch]
- Willem Jan Otten Twee verschrikkelijke machines
- Leo Vroman Alles overdoen
- Pieter A. Kuyk
- T. van Deel Weg
- Anton Gerits Apologie der beschadigden
- J. Bernlef Scènes uit het leven van mrs. W.
- J. Bernlef Marthe
- J. Bernlef Ik ken haar
- Wilco Berga
- Willem Weijters
- Katrien Hirs Danaë
- Charlotte Mutsaers Ik sprak met dennenaalden, pijnappels en vissen 4 Naar La Suchère, een reisverslag
- Herlezen Bankroet van een charmeur Over Herman Teirlinck, Zelfportret of Het galgemaal
[p. 450]
Grote doos van glas en staalgebinte, Bahnhof Zoo.
De faam is niet verdiend het is geen Howrah, de
drukte toont aan alle kanten eender.
Voor wie van reizen houdt is het geraffelde
etudes voor een massa mooie vingers, ogengeluid
ravissant voor wie van de pianoforte houdt en
ik niet. Maar over al die tingeltangelmensen
gooit je opgestoken hand een tarnkap die de grootgeprate
aanslagen en loopjes smoort en uit de waarneming verwijdert.
Pas nu is er het vreemde, van treinen schepen hemelwagens. In het
toonduister gluren zwart-met-witte gluurders naar je: jongen
in een sopranenrol? Ik weet wel beter.
Over rails reik je naar me, over water: lied.
Un bel di, vedremo! Strijkers bezetten achtingsvol
de sporen. Hoog langs de glaswand zweeft je vrouwenstem, ja,
de ijzeren staken van Fritz Hane zingen.
[p. 451]
bij de rododendrons staan de mannen graag als strakke helden
de broeken om de lendenen het leer zwaar de ogen waakzaam
op de brug met de stenen leeuwen een hond die gromt, ze
blikken noch blozen
in de laan van de gaslantarens lopen ze minder met heupen
ze vallen niet op de bewakingsdiensten
met mandaten gedaan in nette baretten
de ventjes een beetje als echte soldaatjes toch al
(onder welk uniform bukt u het gewilligst, onder welk
uniformachtig iets, opdat u het weet en toch bukt)
met een wegstervend spotlachje gaan de mannen het park uit
ze kijken naar mooie winkels en worden stedelingen
ze kontroleren hun autoruiten met hun rug naar de woede van
het proletariaat, op muren tussen de winkelruiten van de Kantstraat:
‘Scheiben klirren und ihr schreit
Soldaten morden und ihr schweigt.’
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief