- Robert Anker
- [De Route van Henk Visch]
- Willem Jan Otten Twee verschrikkelijke machines
- Leo Vroman Alles overdoen
- Pieter A. Kuyk
- T. van Deel Weg
- Anton Gerits Apologie der beschadigden
- J. Bernlef Scènes uit het leven van mrs. W.
- J. Bernlef Marthe
- J. Bernlef Ik ken haar
- Wilco Berga
- Willem Weijters
- Katrien Hirs Danaë
- Charlotte Mutsaers Ik sprak met dennenaalden, pijnappels en vissen 4 Naar La Suchère, een reisverslag
- Herlezen Bankroet van een charmeur Over Herman Teirlinck, Zelfportret of Het galgemaal
[p. 420]
Ze liep de oorlog uit
tot er geen oorlog meer was.
Ik draai nog weleens haar stem
haal een verdwaalde schouder op
drijf een lach de woestijn in
sla de traan dood die meezong.
[p. 421]
Er kwam geen einde aan een dag
diep weg; ‘t liep steeds terug
naar zijn begin: schemering en
lege straten. Ik was heel vroeg
opgestaan en langs haar huis
gefietst; ‘t sliep nog; de rest
die dag ben ik vergeten; ik denk
in zee gelegen, me aan haar huid
gekoesterd, warm zand, wat geslapen,
teruggefietst, de zon al onder,
haar huis dat alweer bijna sliep
een jonger zusje sloot gordijnen.
Pijn in oude botten als ik overeindkom
om naar bed; te lang in de verkeerde
houding van een droom gezeten, bijna
nacht; de jongen rijdt nog rond, ge-
ketend aan zijn jaren; weet niet dat
hij het is die lichten dooft, naar iemand
uitkijkt die niet komt.
[p. 422]
Weerspiegeld in de vijver een weg-
gezomerd huis dat hem had leren
lopen, praten; versmallend tot een
zoeklicht dat hij niet verdroeg
zachte woede die snel water maakte, gelaten
zonk; kringen die de kant niet raakten;
‘t verboden gras; de uitwaai van een lach
die in een vleugel was geschoten
overleven spiegelbeelden? nee dus:
de geschoren lanen van een kleine
franse tuin; het bordje dat men
achter zich het hek moest sluiten;
de fontein; die rij huizen aan de overzij.
Wie de paden niet zag, zich een baan brak
door struikgewas, ontucht proefde, de hand
aan het hek sloeg, blind de weg overstak.
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief