[p. 20]
Sylvia Hubers
Tribolide
De auto en de fles
Ik nam de fles, Hugelbarf stelde zich tevreden met de auto. Zo was de boedel verdeeld. Hugelbarf reed weg. Ik dronk. Het was eigenlijk niet anders dan toen we nog bij elkaar waren. Maar dan voor de laatste keer. De allerlaatste keer. Hugelbarf toeterde nog even. Ik proostte, stak mijn arm met de fles uit naar de auto. Hugelbarf reed terug. Stopte. Ik stapte in de auto. Hugelbarf nam de fles. Ik nam het stuur en de pook en het gas en het contactsleuteltje. Hugelbarf dronk en ik parkeerde de auto. Ik wist dat het nooit zou lukken, dat het geen van ons zou lukken de fles noch de auto te verlaten.
[p. 21]
Slagbomen
Het gaat niet om dichtslaande autoportieren.
Waarom het gaat.
Slagbomen.
Welvingen van mevrouwen binnenskamers.
Liefdevolle ambtenaren.
Ontluikende oogleden.
De benen die al dan niet tegen elkaar.
Indien men met rijk verleden een kamer betreedt
zal men een calculatie moeten maken
[p. 22]
Stad zat
Ik was de stad zat
de stad reed langs in mijn gedachten
in mijn gedachten was de stad
een lange saaie man
en ook een kleine drukke kerel.
Wat maakte die kerel een lawaai
de man reed langs in allerijl
rondstotende bolides.
In mijn hart woont een dorp
in het dorp is alleen een pomp
een pomp waarvan ik drink
en drink en drink en droom
waarna ik terugbrom naar de stad
de strijd aanbind
met stank, drank
de rijdende man en de vele
opstaande akkoorden
