Vincent Merckx
Jouw mening telt!
Ik ben de ideale buurman. Geen vrouw, geen kinderen, geen luide hobby’s, nooit last mee. Ik vraag u binnen voor het wielrennen en als u wél kinderen heeft, pas ik er met plezier een dagje op terwijl u de stad in trekt.
Al erger ik me zo mateloos aan de zakkenkloppers die dit land besturen. Aan DE PROFITEURS EN AAN DE PARASIETEN VAN DE SOCIALE HANGMAT. MAAR HET GEEFT NIET.
Excuseer me, het geeft niet. Ik mag me er niet in opwinden, weet u. Is niet gezond. Te hoge bloeddruk, permanent verkrampte buikspieren. En melkzuur zweten – u wil vooral niet weten hoezeer dat stinkt.
Dus trek ik me nu van tijd tot tijd terug in mijn schuur, achteraan in de tuin, waar ik me gewijd heb aan de houtbewerking. ‘Geef me het hardste stuk hout dat u heeft,’ heb ik gevraagd in de doe-het-zelfzaak, ‘en geef me daar maar meteen het grootst mogelijke formaat van.’
En dan ben ik beginnen werken – want dat kan IK wel, wérken. Mijn hele leven HEB IK VIJFENTWINTIG UUR PER DAG MIJN KLOTEN AFGEDRAAID VOOR DE BLOEDZUIGERS VAN HET GROOTKAPITAAL. Excuseer me, opnieuw, ik mag echt niet zo hard roepen. Zeker niet waar de kinderen van de buren bij zijn. Ik bedoel uiteraard, genuanceerd, dat het ondanks mijn bescheiden komaf best goed zit met mijn werkethiek.
Ik mag me er niet in opwinden, weet u. Is niet gezond
Na weken van hard werken ben ik erin geslaagd om een langwerpige cilinder te hakken uit het massieve stuk hout in mijn schuur. Ik heb die stabiel rechtop gezet en de top tot een scherpe punt geslepen. Kijk, zo doe ik dat: stevig en betrouwbaar. Vakwerk.
Net zoals het hek rond de tuin, trouwens. Begrijpt u dat ik wil beschermen wat ik nog heb? Het huis, de beide auto’s – ik ben verzot op Duitse luxewagens, die heb ik nodig voor m’n werk – de hond? Ze hebben het nog niet kunnen krij-
gen, al weten ze maar al te goed wat ze hier kunnen vinden. IK KAN HET ZIEN, WANNEER ZE ‘S NACHTS NAAR BOVEN KOMEN EN LANGS DE HEKKEN DWALEN EN MET HUN ZAKLAMPEN NAAR BINNEN SCHIJNEN, TUSSEN DE SPIJLEN EN OVER DE OPRIT, EN WANNEER DE HELE WERELD EVEN DE BLIK AFWENDT. MAAR ZE ZULLEN ME NIET KRIJGEN. ZE ZULLEN ME NIET KRIJGEN. ZE ZULLEN –
Excuses, excuses. Dat geroep alweer, ik krijg er knobbels van op mijn stembanden. Grappig eigenlijk dat u net vandaag langskomt, want mijn werk is zopas voltooid. De afwerking was nog moeilijker dan ik verwacht had, met dat grafiet.
EN VIND U OOK NIET DAT KINDEREN ZO VERDOMD VEEL LAWAAI MAKEN?
Wist u overigens dat er morgen verkiezingen zijn? Ik breng m’n eigen zelfgemaakte potlood mee. MIJN EIGEN ZELFGEMAAKTE POTLOOD.
Vincent Merckx (1987) woont en werkt in Vlaanderen, wat hij als schrijver als een godsgeschenk ervaart. Op zijn satirische blog ‘Vanaf hier is alles wat het lijkt’ vertelt hij over een maatschappij die lijdt aan navelstaren. Hij publiceerde in SLANG en werkt aan zijn eerste roman.
