- Anna Tilroe Over de passie van Lucian Freud
- Rutger Kopland Dankzij de dingen
- Willem Jan Otten Losse ribben
- Elisabeth Eybers
- Robert Anker Hier m'n hoofd, daar de wereld
- J. Bernlef De storm
- Hans R. Vlek
- Leo Vroman Jessewou
- Charles B. Timmer
- Charles B. Timmer Russische notities
- Herlezen Bewogen maar zonder beweging
- Poëziekroniek
- Medewerkers aan dit nummer
[p. 441]
Eeuwigheid, eeuwigheid,
in magma kolkend onder hem, naakt-
gewapend in marmeren fries boven hem.
Hij in zijn tempel, hum en sas.
Hij laadt zijn kanonnen
met de boules du jeu, beschouwt
z’n lid als Chammoerabi’s stêle, stui-
tend tegen de hardstenen labia minora van
Haifestos elegante testesdochter.
Sex: gelukkig verlost is hij, en
hysterische reien roepen mythisch
in koor: ‘Oh, daar heb je hem weer, hij,
met z’n pen zonder penis! Hij, de
bastaard van Lord Elgin die Mercouri
en Muze mokken laat bij ‘n Delftse kop
mokka uit Mecca!
Terwijl hijzelf geniet
van het bitter godenbloed der gristlijk-
dionysische noodtransfusiedienst
en vrolijk brult: ‘Aids,
aids to the people!’
[p. 442]
Bij het speerwerpen
ziet men soms winnaarsworpen van 113
yards waarbij de spies vlak en deparabolisch
de zuurstof klieft, en, zonder
trillendfallisch de punt in magmamater
aarde te planten, plat
de grasklei raakt, ter
wijl de olympische elfde soms
met een prachtig halfovale lansworp
de speer op 87 meter diagonaal
in de groene arena zeven seconden natrillen
laat, en daarmee naar elk gezond oordeel
de dekadrachme heeft verdiend.
Aldus de weemoed van Pindarus, aldus alles
wat er over de vorm dient gezegd.
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief