- Ed Leeflang
- From ear to ear, a lovers view Daniëlle Kwaaitaal 1994
- Paul Meeuws Margarine
- L.F. Rosen
- Guus Middag Achter het glas
- Jan Baeke
- Herman Coenen
- Martin Reints Waar ben ik?
- Tomas Lieske Het landschap van het geheugen
- Gerrit Krol De kunst van het vergeten
- Dirk van Weelden Wat Ze Vertelde Over Landschap & Geheugen
- Katrien Hirs Kirke
- Leo Vroman Week van november
- Tonnus Oosterhoff Goudkleurig colbert
- Herlezen Niets bestaat dat zuiver is - Processie all stars van René Gysen -
- Poëziekroniek
[p. 41]
Wat er toe deed –
iets om naar te gissen, bij gelegenheid
terwijl de bus, op weg naar de remise
de laatste zwervers binnenlaat.
Je bent niet alleen in de bus
maar niemand die je dat vertelt.
Dat iemand anders twee steden verwart
en de rest half in slaap is gesukkeld.
Deze gebeurtenis vindt buiten plaats.
Je zou het niet zeggen
maar er stapt een vrouw uit
om die waarheid te bewijzen.
Zo komt dit idioom van pas.
Het handgemeen in de verte
een sterfgeval in een heldere nacht.
Het schrijven achter een klein geel venster.
Hoge hakken in het gangpad.
[p. 42]
We bewaren onze papieren
in ruime en goed verwarmde kantoren
op onbereikbare plaatsen
in steile gebouwen.
De hoogte van die gebouwen
vergemakkelijkt het vinden.
Ons verdwijnen achter manshoge stapels.
Ons werk is vrij van twijfel.
Wij kunnen ons veroorloven
de meeste raadsels te verwaarlozen.
Ze hebben geen vat op onze papieren.
We leggen ze naast elkaar
zodat de mogelijkheid ontstaat
over hun samenhang te praten.
Wij koesteren die mogelijkheid.
Om zeven uur ‘s avonds
dooft de huismeester het licht
van de precisie
en sluit de deuren van onze kantoren.
[p. 43]
Om zeven uur ‘s ochtends
gaan de kantoren weer open.
Dan nemen wij onze intrek
in de kou
die rillend uit het oosten kwam
in de feiten
die we ‘s avonds hebben vernomen.
Dan herstellen we, behoedzaam
onze bezigheden.
Dan slijpen we opnieuw
het stenen mes van onze papieren.
Lees de Tirade Blog
Het bleek familie
Op sociëteit Minerva in Leiden zit bij de centrale trap een plaquette in de muur. Het opschrift luidt: Ter nagedachtenis aan leden van het Leidsch Studenten Corps die door de oorlog het leven lieten. Er staan een kleine dertig namen onder. Toen ik nog lid was van Sempre Crescendo (de open muzikale subvereniging van Minerva)...
Lees verderHet geluk
Miel bestiert een charmante delicatessenwinkel die zo in een oud, Frans dorpje had kunnen staan. Zo’n dorpje waar de tijd zelfs uit vertrokken is, de straten altijd leeggelopen zijn, alle dagen traag, hitsig en doorrookt voorbijkruipen en iedere mannelijke inwoner hopeloos verliefd is op de blonde bardame die haar jonge borsten op de toog drapeert...
Lees verderLief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verder
Blog archief