[p. 94]
Matthew Dickman
Zelfportret met een ballon
Vertaling Lieke Marsman
Mijn broer zweeft als een ballon terwijl we door de stad wandelen,
hij is verliefd en ik moet aan zijn broekspijp trekken
om hem bij me te houden.
Vlakbij is een straatlantaarn groen geworden.
Vlakbij is een travestiet in een bushokje aan het slapen.
Vlakbij is de hoek van Sixth en Lavaca.
Austin, Texas was ooit Iets, Mexico
en twee Mexicaanse broers wandelden
door de stad terwijl één van hen door de lucht begon te zweven.
Ik ben de afneembare kaft van een pulpwestern aan het worden,
een ingekleurde schaduw,
hoe ik hier zit in dit portret en een poncho & sombrero draag,
een natte cigarillo aansteek.
Degene die love lifts us up where we belong verzon was een genie.
Liefde doet dat.
Degene die La Vida Loca schreeuwde voordat het vast werd gegrepen
en tot een betekenisloos liedje werd geslagen was een filosoof.
Het leven is gek.
De rivier stroomt door de stad als een hond die zojuist
door het deurscherm is gesprongen, wild in de tuin,
[p. 95]
en ik houd een pistolero in mijn hand,
vlakbij de hoek van Eighth en Lavaca,
en ik hoop dat mijn broer omlaag zal zweven voordat ik het geweer
uit zijn holster moet trekken, hoop dat als het tussen mij en de rivier is
ik het zal zijn die morgenochtend opstaat.
