[p. 331]
R. van Lier
Vier gedichten
Mijn oom
De negers heetten allen eenzaamheid,
de dood speelde ‘s nachts met de apen
in de bomen waaronder hij lag te slapen;
hij wist het en hield zich bereid.
Later voorgoed weer in de stad,
verzweeg hij de namen van zijn metgezellen.
Ik kind, dol op verhalen, had bij zijn vertellen
over het bosland, een vaag gevoel dat hij iets vergat.
[1930]
[p. 332]
Kanttekening
De proppige moeder die ze wordt
puilt al heel even uit het lijf
dat tintelt voor mijn ogen.
Maar wij klagen toch ook niet
om bomen, de bloesem voorbij,
geprangd van vrucht.
Bovendien wat te zeggen
van de zwaarlijvigheid, de korte adem,
het echtelijke humeur,
die ze allicht moet verdragen?
Toch welbeschouwd
weemoedige gedachten
in het voorjaar.
1977
[p. 333]
Wijzen van samenzijn
Ik zei tot haar: over de rivieren
is een nieuw land, neem mee van wat
wij hebben, wat je verkiest,
je vindt er allicht een woonplaats
en mensen die je tongval verstaan.
Maar ‘s ochtends stonden
brood en thee als altijd gereed
en ging zij bedrijvig haar gang
met weinig woorden.
‘s Nachts was zij steeds, stil,
in het aangrenzend bed,
maar niet langer hoefde ik
mijn dekens te pakken en wijk
te nemen naar elders in huis
om beter alleen te zijn.
In slaap en wake leefden wij,
alsof één van ons, reeds
jaren geleden, was gestorven.
1982
[p. 334]
Amor fati
Zittend op een bank naast elkaar
zien wij uit op de ruïnes van onze levens
en ons leven tezamen.
Als ik mijn arm soms om je schouders leg
en je je als vanouds weer bij mij nestelt
in de plek die je voorgoed is toegewezen
en waar nog warmte uitstraalt,
je koestert in de illusie van mijn bescherming,
weet je niet, hoe bitter alleen ik ben,
terug weer in de stilten van mijn kinderjaren,
weet je niet, hoe gescheiden van alles
en iedereen ik hier zit, in nooit-aflatende rouw.
Rouw die er was reeds in een vroeg verleden,
maar nu niet meer uit voorgevoel geboren,
want wat er hing, heeft zich intussen
jaar voor jaar voltrokken.
En spreek mij niet van vrede of troost,
zie liever hoe geboeid ik kijk
naar de zuivere scherven van mijn bestaan,
de gouden, zilveren en de kristallen,
de aardewerkfragmenten in hun aardsheid,
een mozaïek met eindeloos
wisselende contouren in het zicht
van mijn bevrijde blik,
zie liever hoe ik hier zit en toekijk,
ongebroken en nog tot elke opstand bereid.
[1984]
