[p. 141]
Toen de aarde er nog niet was,
toen de wijde wereld niet bestond,
bestond onze moeder Dao,
de telkens verjongende,
de schildpadgelijke.
Zij verzamelde het vuil der handpalmen,
zij vergaderde het lichaamsvuil.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een zilvergewicht.
Zij legde het op de knieschijf,
kneedde het met de wijsvinger.
En weer verzamelde ze het vuil der handpalmen,
en wederom verzamelde zij het lichaamsvuil.
Bijeenverzameld zijnde,
was het zo groot als een sirihpruim.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een betelpruim.
Zo luidt de traditie,
zo luidt de overlevering.
Toen het mensdom nog niet bestond,
toen er nog geen mensen waren,
was pratende,
zonder dat er mensen waren,
was sprekende,
zonder dat het mensdom bestond,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
[p. 142]
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke.
Ze zeide in haar spreken,
ze sprak terwijl ze praatte:
‘t is zonde van de aarde beneden,
‘t is zonde van de ruime wereld,
dat er geen bewoners zijn,
dat er niemand woont,
met wie ik kan spreken,
met wie ik praten kan.
Ze ging naar de mond van de afgrond,
ze ging weer naar de peilloze diepte.
Ze verzamelde de windstreken,
ze vergaderde de windhoeken.
Ze was zwanger van menselijk zaad,
ze ging zwanger van een kind.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
was de dag der geboorte gekomen,
was de tijd der baring aangebroken,
toen geboren werd een kind uit haar schoot,
toen geboren werd een kind uit haar buik,
werd geboren een tweeling,
werden er twee tegelijk geboren.
Gepaard waren ze vanaf de geboorte,
tezamen waren ze vanaf de moederschoot.
Een was een dochter,
een was een meisje.
De ander was een zoon,
de ander was een jongen.
[p. 143]
Ziehier hun namen
wanneer er gesproken werd,
ziehier hun namen,
wanneer er gepraat werd:
Het meisje heette,
de dochter heette
onze moeder Siadulo Hosi,
onze moeder Siadulo Rao.
Ziehier de naam van de zoon,
ziehier de naam van de jongen:
onze vader Balugu ba Luaha,
onze vader Handoma Haro.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke,
haar levensgeest vluchtte gelijk wind,
haar ziel week gelijk een damp.
Ze stierf
en werd veranderd in aarde.
Gestorven zijnde,
werd ze tot stof,
haar stoffelijk overschot vulde de spleten,
haar as werd vulsel der aardkloven.
Toen ontstond de wereld,
toen was er de aarde.
Lees de Tirade Blog
Vraagtekens achter al ons weten – over vogels
Larousse 12 Zouden mooie en exorbitante vogels zeldzamer worden omdat ze om schoonheid door mensen bejaagd worden? Een aantal zonderen zich van deze veronderstelling al af: we cultiveren soorten die we zeer mooi vinden voor volières en tuinen, de pauw of de goudfazant. Maar nietige onaanzienlijk vogeltjes hebben wel als voordeel dat ze de blik...
Lees verderMeer dan vijftig
Ik ben geen spelletjesman, maar omdat we toch in Moncarapacho waren en die tafel er toch stond en vriendin K stralend vier stenenhoudertjes op tafel had gezet en ik graag wilde meedoen met alles wat mijn vrienden deden en het om Rummikub ging – waarvan ik me vaag de regels kon herinneren – schoof ik...
Lees verderDe wind
De wind komt over zee tegen de heuvel op, schudt de verdroogde vruchten uit de Alfarroba. Hard als kiezels tikken de peulen op het plaatstalen dak boven mijn hoofd. De wind is warm, Marokkaans, heeft maar een beetje water hoeven oversteken voordat hij hier mijn kleren van de waslijn blies. Na het eerste licht stap...
Lees verder
Blog archief