[p. 141]
Toen de aarde er nog niet was,
toen de wijde wereld niet bestond,
bestond onze moeder Dao,
de telkens verjongende,
de schildpadgelijke.
Zij verzamelde het vuil der handpalmen,
zij vergaderde het lichaamsvuil.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een zilvergewicht.
Zij legde het op de knieschijf,
kneedde het met de wijsvinger.
En weer verzamelde ze het vuil der handpalmen,
en wederom verzamelde zij het lichaamsvuil.
Bijeenverzameld zijnde,
was het zo groot als een sirihpruim.
Bijeenvergaard zijnde,
was het zo groot als een betelpruim.
Zo luidt de traditie,
zo luidt de overlevering.
Toen het mensdom nog niet bestond,
toen er nog geen mensen waren,
was pratende,
zonder dat er mensen waren,
was sprekende,
zonder dat het mensdom bestond,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
[p. 142]
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke.
Ze zeide in haar spreken,
ze sprak terwijl ze praatte:
‘t is zonde van de aarde beneden,
‘t is zonde van de ruime wereld,
dat er geen bewoners zijn,
dat er niemand woont,
met wie ik kan spreken,
met wie ik praten kan.
Ze ging naar de mond van de afgrond,
ze ging weer naar de peilloze diepte.
Ze verzamelde de windstreken,
ze vergaderde de windhoeken.
Ze was zwanger van menselijk zaad,
ze ging zwanger van een kind.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
was de dag der geboorte gekomen,
was de tijd der baring aangebroken,
toen geboren werd een kind uit haar schoot,
toen geboren werd een kind uit haar buik,
werd geboren een tweeling,
werden er twee tegelijk geboren.
Gepaard waren ze vanaf de geboorte,
tezamen waren ze vanaf de moederschoot.
Een was een dochter,
een was een meisje.
De ander was een zoon,
de ander was een jongen.
[p. 143]
Ziehier hun namen
wanneer er gesproken werd,
ziehier hun namen,
wanneer er gepraat werd:
Het meisje heette,
de dochter heette
onze moeder Siadulo Hosi,
onze moeder Siadulo Rao.
Ziehier de naam van de zoon,
ziehier de naam van de jongen:
onze vader Balugu ba Luaha,
onze vader Handoma Haro.
Op zekere dag nu,
op zekere keer,
onze moeder Dao,
de steeds verjongende,
onze moeder Dao,
de schildpadgelijke,
haar levensgeest vluchtte gelijk wind,
haar ziel week gelijk een damp.
Ze stierf
en werd veranderd in aarde.
Gestorven zijnde,
werd ze tot stof,
haar stoffelijk overschot vulde de spleten,
haar as werd vulsel der aardkloven.
Toen ontstond de wereld,
toen was er de aarde.
Lees de Tirade Blog
Gipszomer
Er komt een zomer aan die goed zal zijn. Met die nietsvermoedende woorden nam ik een paar weken geleden vrij van deze columnplek. In de dagen die toen voor me lagen sliep een gloed van parkjes om in te lezen, terrassen die blonken in de avondzon en steden waar ik mijn vrienden zou bezoeken. Ik...
Lees verderEr komt een zomer aan
Er komt een zomer aan die goed zal zijn, zeg jij. De lucht wordt gladgestreken en zal boven ons hangen als een zwoele lappendeken. De stad zal slapen van de hitte en pas weer ontwaken bij de eerste regenval. Parken, er zullen parken zijn waar we onze lijven achterlaten tot iemand ons weer op komt...
Lees verderReünie
Zes jaar geleden beloofden we dat wij niet zo zouden zijn. We kenden de verhalen, hoe het anderen was vergaan, maar zo zou het bij ons niet lopen. Vrienden waren we. En dat zouden we blijven. Maar puberbeloftes verwelken en ik verloor iedereen steeds iets meer uit het oog nadat de rector diploma’s in onze...
Lees verder
Blog archief