- Gezicht op kerstmis
- Het opstandig pessimisme van Leconte de Lisle door Josine W.L. Meyer
- Arcadia door A. Koolhaas
- [Gedichten]
- Apartheid door Jacob Lenders
- De eigenzinnigheid van de literatuur door Kees Fens
- De gereketeerder door F. Bordewijk
- Reisdagen
- Het blaten irriteert de tijger door Charles B. Timmer
- Zes dagen onbedachtzaamheid kan maken dat men eeuwig schreit
- Russische notities
- Malcolm Lowry door Henk Romijn Meijer
- Walter in macwonderland
- Adhesie
[p. 893]
de dag is springend
als een klein beekje
over bemoste stenen
de dag is nauwelijks begonnen
verbazend, steil achterover
van zeer oude bergen
als haren op een hond
sterke dennen tegen de wanden
waartussen we krijgertje spelen
als snelle vlooien
De zon is groot-inquisiteur in Triste
stralend boven de heuvels
geplooid door ontbindingsgoten
knieën opgetrokken van laatste honger
stuwdammen richten een dwangmeer aan
kruisteken van toekomstige welvaart
maar water is niets zonder ontvangen
onbeweeglijk en grauw
ligt het lijk van erosie
rondom het dorpje Triste
[p. 894]
scharrelend in kleine struiken langs de weg
sluiten knorrig zeer grote padden
onhandige kinderen met dikke vingertjes
de dag weer toe
De Rio Aragon is bij Berdún
vier decimeter diep, in grote versnelling
op mijn buik liggend, hoofd onder water
kruip ik stroomopwaarts
tastend over gladde keien
kaalgevreten schedels van voorgangers
decimeter voor decimeter
De oudste taak:
‘s avonds een kampplaats zoeken
water om te drinken en te wassen
een wei om in te spelen en te slapen
bomen voor schaduw en bescherming
het kind kan niet slapen
zingt een tweetonig liedje
eindeloos als de beek
die de rotsen uitmergelt
[p. 895]
De avondwind is in de bergen
zo koel en treurig
alsof het in de vlakte najaar is
bergen zijn skeletten van een oude aarde
die dichter bij de zon
vol bloeiende weiden en bomen was
het water knaagde met kleine monden
duizend kleine stemmen mompelend
van slijten en verbreken
in de vlakte de moerassen
verzilte delta’s waaierend in zee
in de bergen resten mos en varens
starre dennen
alleen de avondwind onveranderlijk
d. hillenius
Lees de Tirade Blog
Lief
Gil omhelsde me, alsof hij er even in slaagde om in vijf seconden zijn hele bestaan om me heen te vouwen. We stonden in zijn woonkamer en ik was de eerste, omdat ik ook als eerste weer weg moest voor een optreden, al was ik liever als laatste gebleven. Ik liep naar het grote raam,...
Lees verderDat hoeft niet in je stukje
Ze liep naast me, maar leek dat soms al te zijn vergeten, alsof ze al voorbij ons afscheid was. Met elke zorgvuldige stap die ze zette leek ze verder weg. Ik bracht haar naar het station, dat ze prima wist te liggen, maar toch wilde ik haar het station in zien gaan, toekijken hoe ze...
Lees verderDansen
Er stond een bord pasta voor me klaar. Vriend J., die deze avond ook spreekstalmeester was, begroette me even warm en bemoedigend als altijd en schoof naast me aan. In de ruimte galmden de opgewekte stemmen van leden van de organisatie van de Nacht van de Literatuur tot het plafond en weer terug, weerkaatsingen die...
Lees verder
Blog archief