- Rutger Kopland
- Elisabeth Eybers Jeugherinneringe
- Bert Schierbeek Een plek
- Charles B. Timmer Russische notities
- Eduard Limonov Heimat
- Vladimir Vysotski Maar jullie?
- Th. de Boer Het vaderland van de rede
- Willem van Toorn Het huis te klein
- Kees 't Hart
- Jan Denolf Uren met Koos Hageraats
- Tonnus Oosterhoff Het speelgoed spreekt (opgewonden)
- Rogi Wieg
- Herlezen Houtekiet̀: de vorm van een Bohemer
- Poëziekroniek
- Medewerkers aan dit nummer
[p. 171]
Er gonzen onbekenden. Zacht,
uit de eeuwigheid blaast God
wat wolken over de tuinen, ik dacht
dat ik was afgeleefd, dat
ik niets meer liefhad, misschien kieskeurig
als een echte minnaar.
Maar jij bent teder, willekeurig
leef je met me, mijn gevaar
is een karteltand
waarlangs jij mij beweegt, wiegend
onbeschadigd door de hand
van blinde God. Je aait
me maar, ik zie
hoe licht over de tuinen waait.
[p. 172]
Ik werd gewekt deze morgen
door haangekraai, pas gevallen sneeuw.
Wij leven licht, maar dit is een slechte eeuw,
in de fabrieken branden verborgen
systemen. En God is triest, Zijn wolken
drijven bijeen deze morgen, een ogenblik
zegt je en neemt je liefde op, alsof vertolken
van haar het enige kan zijn. Een ogenblik
zeg je en de middag is al geweest
achter ons huis. We ruimen de tafel af,
het laatste licht heeft voor je gedanst; je beeft
tenslotte. Onze nachtrust komt van onschatbaar veraf.
Lees de Tirade Blog
Diepzee – over hoop en wanhoop
Larousse 20 In 1920 werd in Michigan een meisje geboren. Marie Tharp heette ze. Haar vader onderzocht grondsoorten en ze ging wel eens mee als hij op veldwerk ging. Zo leerde ze iets over het in kaart brengen van land. Toen in de Tweede Wereldoorlog de mannen in de ijzerindustrie werkten of als soldaat meevochten...
Lees verderOaseman
Na drie dagen door Marokko te hebben gereisd over extreem droge vlaktes, langs rode, gele en zwarte rotsformaties, door dorpjes opgetrokken uit het stof waarop ze stonden en voorbij bergkammen waar nog sneeuw lag, daalden we weer langzaam af. Ons doel was de woestijn, waar B en de kinderen erg naar uitzagen. Ik had al...
Lees verderDe dood vertelde de mooiste dromen te dromen
(beeld: Don Duyns) Een zandkasteel met hoge bogen, moddervloeren, een troon van schelpen en kerkertralies van vissengraatjes. Tussen duin en zee zat een eenzaam klein blond jongetje, maar in zijn hoofd had hij een hele familie: een man, twee kinderen, een dozijn paarden, wat parkieten, een roedel honden en een os. Voor de mensen bouwde...
Lees verder
Blog archief