[p. 69]
Vladislav Ljon
Het oosten had blind de ruimte behekst
berookt met kümmel, opgebruikt
tot uit het water weer wereld werd
leven van plant en boom en struik
totdat rondtastend speurend plooiend
rede zich aan materie bond
en sprakeloos in zelfontplooiing
een wezen met een taal ontstond –
waardoor zondvloeden inkt ten spijt
spelenderwijs tot stand kon komen
ondanks de ramp der werkelijkheid
een reeks van tragische canzonen
‘t oosten clownesk en in de war
bouwde op waarheid van de droom
der denkers droom van elke nar:
op oorzaak grond en onderstroom
en om het leed groots af te ronden
heeft de docent-pupil bewust
het al riskerend onomwonden
met Tijd de ruimte toegerust.
