‘Een dichter aan tafel en dan ook nog praten over poëzie, want dat gaan we even doen… nu,’ zo kondigde Jeroen Pauw in zijn nieuwe talkshow gisteren Ilja Leonard Pfeijffer aan. Pauw vroeg zich waarschijnlijk af hoeveel van de 737.000 kijkers er nu zouden wegzappen. Vroeg ik me ook af, maar om het van de positieve kant te bekijken: een dikke acht minuten poëzie op de teevee! En wat viel het mee.

Er was dan ook wel iets te melden. Pfeijffer mocht aan tafel bekendmaken dat hij de schrijver van het Poëziegeschenk 2015 is. De organisatie van de Poëzieweek had hem gevraagd aan de slag te gaan met het thema Liefde, onder het motto ‘Met zingen is de liefde begonnen’. Eind januari krijgt iedereen bij aankoop van een dichtbundel een echte Pfeijffer cadeau. Het is een cyclus geworden over de liefde, het verlopen ‘van begeren, beminnen en verliezen’. Pfeijffer schreef er vijftien sonnetten voor.

‘Natuurlijk, het kijkerspubliek dat naar jou kijkt weet precies wat een sonnet is.’

‘Een sonnet is twee keer vier, twee keer drie. Zeg maar 4-4-3-3, de opstelling waarmee Van Gaal wereldkampioen was geworden.’

De sonnetten vormen samen een krans, die een doorlopend rijmschema heeft. Ze sluiten allemaal op elkaar aan doordat de laatste regel van het ene gedicht de beginregel van het volgende is. Het afsluitende gedicht bestaat zelfs uit alleen de beginregels van de voorgaande sonnetten. Als voorproefje gaf Pfeijffer dat laatste gedicht ten beste en liet meteen zien hoe goed hij voordraagt:

Op marktplaatsen heb ik naar jou gezocht.
Ik wist je naam niet, wilde die niet weten.
Op elke website wist ik jou te heten,
hoewel ik nergens op je hopen mocht.

Toen ik je vond was jij verrassend echt.
Je maakte lange vingers van gedachten.
Je vlocht de woorden tot een strik. Je lachte,
al had ik volgens mij niets raars gezegd.

We scheppen wie ons liefheeft naar ons beeld.
In wolken valt een wereldrijk te winnen.
Bestaan is een illusie die je steelt.

Ik kan je slechts als fantasie beminnen
en op een blanke bladzij die vergeelt,
wil ik je weer als een gemis verzinnen.

Het publiek reageerde met enthousiast applaus. Pauw haastte zich nog te melden dat hij in de aanloop naar een ander poëzie-evenement, de Nacht van de Poëzie, elke dag een dichter zou uitnodigen. Een voorschot op een, wat mij betreft, erg goed idee: er moet sowieso elke dag een dichter aan die tafel. Poëzie is een verrijking, al was het maar op een heel basale manier: de andere gasten* vonden het gisteren leuk, het publiek was gretig. De precieze kijkcijfers laten nog op zich wachten, maar goed, bij het minuutje muziek van DWDD zapt men ook weg, dus waar hebben we het over. Laat Pauw in een gat springen nu De Dode Dichters Almanak van de buis verdwijnt. Er staat vanzelf wel een éminence grise op om een bedrag uit te loven voor de eerste dichter die met zijn gedicht het minuutje durft te overschrijden.

 

* Gevraagd naar ‘wat voor hen poëzie is’ gaven ze de volgende antwoorden. Alain Clarke: ‘Geluk’ van Toon Hermans. Jeanine Hennis-Plasschaert: ‘Een soldaat spreekt’ van Joost Prinsen (‘Maar als ik val, de ogen sluit / En nooit meer iets zal zien / Prevel ik zachtjes voor me uit / Jeanine, Jeanine, Jeanine…’). Jozias van Aartsen: ‘Waar in de wereld is een plein…’ van Constantijn Huygens.

Scarlett en ik hebben een uurtje banen gezwommen in het zwembad onder mijn huis. Ik geef haar een kusje (‘Fijne draaidag, schatje! Jaja, ik ook van jou! Doei de Poei!’) en trim via de brede draaitrap in de hal van mijn kasteel naar de oostelijke vleugel om daar wat te gaan ontbijten.

En ja hoor… daar zitten ze met z’n ik weet niet hoevelen aan één kant van de grote eettafel. M’n literair agent. M’n zakelijk leider. M’n dochter. De butler. De tuinbaas. De schijnheilen. Ze hebben achter m’n rug om weer iets voorbereid, dat is overduidelijk.

Ik neem een dienblaadje met een dubbele espresso en een croissant aan van… van hoe heet ze ook alweer, dat nieuwe meisje uit de keuken, nou ja… van Dinges. En ik ga zitten.

Ik trek m’n gun uit m’n schouderholster… en leg ’t wapen rustig op tafel (hahaha! iedereen toch even geschrokken).

Mijn literair agent schraapt haar keel. ‘We maken ons allemaal een beetje zorgen om je,’ zegt ze. De tuinbaas valt haar bij: ‘We hebben de indruk dat je werkelijkheid en fantasie niet meer zo goed uit elkaar kan houden.’

‘O, ja? Dat is m’n werk dacht ik zo. Daar vreten jullie godverdomme allemaal van. Of niet dan?’

In de gespannen stilte horen we hoe Scarlett de bandjes van haar cabrio flink laat piepen op de oprijlaan. Ze is laat, de ondeugd, maar de crew wacht wel op haar.

‘Weet je wat het probleem is,’ zegt mijn styliste vanaf een hip bankje in de hoek, ‘je gaat te vaak naar de film.’

Ik begrijp nog steeds niet hoe het kan, maar ik laat me overtuigen. Ik beloof dat ik me, om te beginnen, twee maanden niet in de buurt van de filmhuizen ’t Hoogt, Springhaver of Louis Hartlooper Complex zal wagen.

Dit alles was begin augustus. De eerste week was de hel. Ik kwam vijf kilo aan. De tweede en derde week gingen al wat beter. En toen kreeg de nieuwe Allen haar roulement…

‘You’re leaving fingerprints on my arm…’

Film: To Catch a Thief (1955). Regie: Alfred Hitchcock.

De Franse Rivièra. Nice, Cannes, Monte Carlo. Afgezwaaide dief Robie the Cat wordt verdacht van juwelendiefstallen die hij niet heeft gepleegd. Zaak dus om de echte dief te vangen. Dat blijkt een vrouw in deze geëmancipeerde romantische komedie.

Eindoordeel: classic. Beeldschone openingssequentie (kat op nachtelijk dak, schreeuw bij daglicht). Bloedstollende finale. En daartussen plot, romantiek, achtervolging, crosstalk, schitterende zee sequenties. Vier witte, elegante chauffeurshandschoenen (4/5). Zie ‘m in de bios.

Zestig jaar na Hitchcock maakt Woody Allen een film die dertig jaar eerder is gesitueerd dan TCAT en die zich afspeelt aan de Côte d’Azur.

‘He’s a militant scientific.’

Film: Magic in the Moonlight (2014). Regie: Woody Allen.

Verhaal: rationalistische goochelaar wil ‘helderziend’ meisje ontmaskeren en wordt verliefd op haar.

Iedereen die nog met het aanmeldingsformulier voor één of andere schrijfschool zit te hannesen of die zich heeft laten foppen door het Schrijfkamp van de commerciële phonies van Das Mag: flikker je cursusspullen maar weg, wis dat malle geënsceneerde kitschkamp vlug uit je geheugen… en herkans bij Allen. Plotpoints, statuswisselingen… in ruim anderhalf uur komt de hele flikkerse trukendoos voorbij en je hebt nog een leuke avond ook. Discussievraag voor na afloop, lieve cursisten: altijd leuk, well made plays, maar moet je als literair auteur niet verder reiken? Just asking.

Eindoordeel: verrukkelijke poppenkast voor Grote Mensen. Drie klopjes op het tafelblad (3/5).

—–

Foto (MK): Korte Smeestraat, Utrecht. Een kunstwerk van Allen Ruppersberg. De dagen worden korter. Mooi toch? Kun je weer lekker lezen en naar de film. De titel van deze blogpost is een citaat uit Frederik van Eedens De kleine Johannes (1887; p. 51).  Windekind zegt tegen Johannes: “Als de herfst komt, zullen wij met de zomer medetrekken, daarheen waar de hoge palmen oprijzen, waar kleurige bloemtrossen aan de rotsen hangen en het donkerblauwe zeevlak schittert in de zon. En ik zal u altijd sprookjes vertellen.” Het is de belofte van de Literatuur aan de ware Lezer.

Meta: de pay-off’s en soundtracks ben ik persoonlijk een beetje zat. En: met ingang van vandaag verlucht ik mijn maandagstukjes alleen nog met eigen foto’s.

Volgende week: ‘Tyn, weet je wat ik een beetje mis in jouw blogjes? Een stukje humor.’

Ik heb het hier eerder gehad over mijn liefde voor de tirades van een bepaalde schrijver. Op zijn website, op Facebook, overal kankert hij de vonken er vanaf. Ik genoot, maar onlangs is er in het paradijsje een slang geslopen.

Gisterenavond heb ik zijn tijdlijn op Facebook uitgeplozen om te kijken of wat ik vermoedde waar was.

(Ook leuk trouwens: heel ver afzakken in iemands tijdlijn en daar dingen gaan liken, zodat de houder ervan allemaal berichtjes krijgt van: dingetje liket die ene post uit 2012 en nu liket ze die column van vorige zomer. Het kan niet lang duren of hij gaat zich afvragen waarom je in het verleden aan het jutten bent).

Inmiddels zal hij hier wel aan het lezen zijn.

 

Hoi Jamal!

Ik heb een klacht.

Je weet dat ik een groot fan ben van jouw onregelmatig verschijnende tirades, maar waarom zijn ze altijd gericht tegen vrouwen?

Ja, echt. Kijk: Marja Pruis en Janet Luis (ga door alsjeblieft ga door), Linda van Linda (dat vond ik een beetje zielig), de dochter van Durlacher en de Winter, Jessica Durlacher zelf, Ellen Deckwitz en Maartje Wortel (daar kom ik zo op terug), Ionica Smeets vond je ook niks en als laatste zien we op jouw tijdlijn Nelleke Noordervliet met een bak stront op haar hoofd voorbijkomen.

En de mannen? Die schitteren door afwezigheid.

Jouw voorkeur om mijn seksegenoten aan te vallen, viel me op toen je de schrijftips van Wortel en Deckwitz afzeek in een stuk dat laatst in de Volkskrant verscheen, in datzelfde stuk gaf ook een jongetje tips, daarover schreef jij:

[Piepstem:]

“Ja, er was ook een bijdrage van Daan Heerma van Voss — vind ervan wat je wilt, maar om zijn bijdrage hing in ieder geval niet dat hobby-achtige cupcakeluchtje.”

Daan HvV geeft in totaal 10 tips. Zes daarvan leent hij van andere schrijvers. Hij citeert: Cees Nooteboom, Malcolm Gladwell, Haruki Murakami, Flaubert, Adriaan van Dis en the Notorious B.I.G.

Zie je het ook? Dat in dat lijstje uitsluitend piemels hangen? Nu wel, hè? Fijn toch?

‘Wees niet jaloers,’ luidt een van Daan HvV’s eigen tips.

Daar had een vrouw mee moeten aankomen. Die had jij linea recta achter Linda aan gestuurd.

Hoe dieper ik in jouw tijdlijn afzak, hoe meer getier tegen vrouwen ik vind. Niks mis mee, maar waarom zo weinig tegen mannen?

Is Arie Boomsma niet wat voor jou? Of Alex Boogers? Je gaat me niet vertellen dat je op Özcan Akyol niet allang een inktpatroontje had willen leegspuiten.

Gewoon doen. Niet bang zijn. Wij beschermen je.

Kusje!

C.

————-

Over Carolina Trujillo

Carolina Trujillo (1970) publiceerde tot nog toe vier romans. Drie in het Nederlands en één in het Spaans. Haar werk werd bekroond met en genomineerd voor verschillende literaire prijzen.

Meer teksten & tekeningen op: Trujillo.nl

Meer informatie over Carolina Trujillo’s jongste roman, De zangbreker (2014), vind je hier.

N.B. De nieuwste papieren Tirade, Tirade 455, sluit af met een tirade van Carolina Trujillo: Tegen de mensheid.

 

 

 

 

Dit was de laatste Zondagse Gastblog van Carolina Trujillo. Na vijf zondagen zéér te hebben genoten van haar teksten en tekeningen maakt de redactie een diepe buiging: Carolina Trujillo… DANKJEWEL!

Volgende week: Van Voss gaat los – de eerste bijdrage van onze Nieuwe Zondagse Gastblogger, Thomas Heerma van Voss.

 

Ik ben deze week met Roos naar een yogaoase in Noord-Frankrijk. Op een landgoedje in de Franse Ardennen staan we op ons hoofd tot daar geen gedachten meer in zitten. We doen neerwaartse en opwaartse honden tot onze stuitjes uitgestrekt zijn naar de hemel of in volledige harmonie met de natuur.

Roos en ik deelden als studenten een tochtige zolder in de PC Hooftstraat, of: Avenue Parvenu, zoals onze hospita die toch wel treffend gedoopt had. Ik kom er niet vaak meer maar er lijkt nooit veel te veranderen daar. Over het trottoir schrijden glanzende Italiaanse bordeelsluipers en torenhoge stiletto’s. Soms wordt een dure winkel vervangen door een andere, maar verder blijft alles meestal bij het oude. Alhoewel, bijna alles. Want ik fietste er laatst doorheen en zag dat nummer 100, het huis waar Roos en ik woonden was verdwenen. Tussen de twee panden naast onze oude stek gaapte leegte; nog net iets meer leegte dan in de rest van de straat. Toch geschrokken wilde ik neerstrijken voor een kop koffie bij Het Buffet, waar onze keuken op uitkeek, en waar de eigenaar elke dag met versgeperst revers de koffie serveerde op een uitgestoken dienblad. Bijvoorbeeld aan Harry Mulisch die er bijna dagelijks tosti’s zat te eten (ik liet hem er mijn Ontdekking nog eens signeren). En aan Bram Moszkowicz die daar ‘s morgens geanimeerd zat te praten met Joegoslavische lui die Jort Kelder geen maatjes mocht noemen. Maar ook Het Buffet was weg.

Roos en ik hadden op de PC een hospita waar we een beetje bang van waren. Een ferme dame, jaar of zeventig, feminist, bewust gescheiden, want mannen zijn honden. Roos en ik huurden onze lekkende zolder van haar voor een klein fortuin en waren beleefd genoeg om daarbij haar incidentele beledigingen op de koop toe te nemen. Jij zult nooit een goede advocaat worden, gromde ze Roos eens toe toen die over huurverhoging klaagde. Je ziet er leuk uit maar je hebt een lelijk karakter, fluisterde ze eens tegen mij toen ik zei dat het haar niet aanging dat mijn kamer een klerezooi was. Roos en ik waren als de dood voor haar en douchten niet langer dan de toegestane vijf minuten, we fluisterden aan de telefoon en verstarden in een freezehouding als we in de keuken waren en haar gepantoffelde tred door het trappenhuis hoorden gaan. Toen we onze studentenmeubels aan de straatkant hadden gezet verwerd de hospita direct tot een leuke herinnering. Bewaar die briefjes, zei Roos tegen me. En nu op de avond voor we vertrekken naar ons yogaretraite vind ik de briefjes zonder moeite terug in een oud geel schrift, waar ooit nog eens een kop tomatensoep overheen viel. Voor in de kaft zitten een paar verfrommelde notities van onze oude hospita. Deze bijvoorbeeld:

Roos en Annemarieke,

Nu geven jullie of een van jullie 2 opnieuw reden tot ergernis en dat is niet omdat ik nu met een kritische blik in huis rondloop.
Vanmorgen was het graniet gedeelte van de badkamervloer kletsnat, evenals mijn 2 handdoeken naast de wasbak. Ik neem aan dat jullie dat, net als ik ook vies vinden.
Ook zit er modder op de vloer, en kijk eens onder de wastafel: donker haar. Dat laatste ruim ik al regelmatig op. Denk niet dat ik het leuk vind om te vitten. Het liefst leef ik in harmonie met de medebewoners.