Mijn broer zegt dat het onmogelijk is dat een bij kan vliegen.
‘Dat is helemaal niet onmogelijk,’ zeg ik.
‘Toch wel,’ zegt hij.
‘Als het onmogelijk is, waarom kunnen ze dan vliegen?’ vraag ik.
‘Dat weet ik ook niet,’ zegt hij. ‘Niemand weet het, maar het is onmogelijk.’
‘Als het onmogelijk zou zijn, dan zou ik graag weten waarom,’ zeg ik.
‘Je moet niet alles willen begrijpen,’ zegt hij.
‘Als je stopt dat te willen dan sterf je uit,’ zeg ik.
‘Je moet ook geen kinderen nemen,’ zegt mijn broer.

*

Ik kan niets over de onmogelijkheid tot vliegen bij bijen vinden. Behalve dat een bij 300x zijn eigen gewicht kan optillen. En dat niemand precies snapt waarom het slecht gaat met de bijenpopulatie. Zelfs Midas Dekkers niet.
Wél stuitte ik op de kunstenares Maartje Korstanje, die zich heeft laat inspireren door de bijensterfte. Van onder andere karton en lijm maakt ze sculpturen, zonder van tevoren te bedenken welke vorm ze moeten krijgen. Daardoor krijgen de sculpturen iets levendigs. Alsof ze ieder moment in beweging kunnen komen. Ook al is dat onmogelijk.

Op dit moment loopt er een tentoonstelling in het Zeeuws Museum in Middelburg en in mei 2011 is  haar werk te zien in Museum de Pont in Tilburg en in het Groninger Museum. Zeer de moeite waard.

‘Harry Mulisch is dood,’ zei Robbert Ammerlaan afgelopen vrijdag op de nieuwjaarsreceptie van uitgeverij de Bezige Bij. Het kwam niet alleen door deze woorden dat er een beheerste  sfeer op ‘het feest’ heerste. De zaal stond vol met jonge schrijvers, maar De Grote Drie, die zijn dood.

Voor ontdekkingen geldt hetzelfde als voor geheimen: je wilt ze voor jezelf houden en doorvertellen op hetzelfde moment.
Je denkt dat je met iets nieuws komt, maar iedereen weet er al van.

Met oud en nieuw was ik op een feestje. Mijn broer (Bas) gooide flessen bier door de kamer omdat hij net de film “New Kids Turbo” in de bioscoop had gezien. Een jongen zat op een barkruk uit het raam te kijken, het uitzicht over het park, papegaaien. Een andere jongen kotste over zijn zwarte lakschoenen. Ik keek naar hem en dacht: dat is iets wat ik had willen doen. Het jaar was nog niet eens écht begonnen maar iedereen was al ziek. Ik stond in de hoek van de kamer met een stuk stokbrood toen de dichter Alfred Schaffer naar me toekwam met een boekje in zijn hand.
‘Hier,’ zei hij. ‘Voor jou. En nog een gelukkig nieuwjaar.’

Het was een bundel van de Zuid-Afrikaanse dichteres: Ronelda S. Kamfer.
(Nu de slapende honden. Vertaling: Alfred Schaffer, Podium)

Vandaag zet ik één gedicht op dit blog om het “geheim” met u te delen. In het Nederlands en in het Zuid-Afrikaans. (Omdat die taal nóg mooier is.)
Daarna doe ik weer gewoon alsof ik de enige ben die de gedichtenbundel kent en lees ik mezelf er ‘s avonds hardop uit voor.

Miss Moedig

Als het regent, stormt het
maar ik ga, als het regent, kapot
niet dat dat iets bijzonders is
ik ben tenslotte
geboren als gevolg van neuken
en geknipt om alles te verneuken
er zitten duivels in mijn drinkwater
van het soort dat uit de hel verbannen is

–

Miss Moedig

As dit reën, storm dit
maar vir my as dit reën, kak ek
nie dat dit iets is nie
ek is after all
gebore as gevolg van fok
en gemaak om op te fok
daar is duiwels in my drinkwater
die soort wat uit die hel verban is

Het was dinsdag. Een goede dag. Het voelde alsof het al weekend was.
De jongen met wie ik de dag doorbracht rook naar citroenen. Fris. Opgeruimd.  
‘Prettig weekend,’ zei ik bij het afscheid.

Het is vandaag zaterdag. Ik vraag me af of hij aan dinsdag denkt.

Iedere ochtend staat de hond voor de deur te janken. Dat beest heeft steeds opnieuw zin in de dag. Ook vanmorgen heel vroeg stond hij voor de slaapkamerdeur; gewoon zoals gisteren en zoals de dag daarvoor en de dag daarvoor. Ik stond op uit bed, opende de deur. De hond sprong tegen me aan en hapte in de lucht.

(Er hangt altijd iets in de lucht.)

Ik liep naar de badkamer om te douchen, mijn tanden te poetsen. Op de grond lag een koker homeopathische slaappillen. Van mijn huisgenoot. De koker lag daar dramatisch leeg op de badkamervloer. Iemand had vannacht alle slaappillen opgegeten. Fuck, dacht ik. Er is iemand dood. Misschien.Dus klopte ik aan bij mijn huisgenoot. Ik hoefde geen seconde aan de dood te twijfelen; onmiddellijk klonk haar stem van achter de deur. ‘Één moment,’ riep ze. Ze kwam naar buiten met een rood gezicht. Ze droeg een wit T-shirt. Ik liet haar de koker lege slaappillen zien. ‘De hond,’ zei ze meteen. ‘Dat beest vreet alles op.’

De hond rende ondertussen met de riem in zijn bek rondjes door de kamer. Voor wanneer u het nog niet wist: homeopathische slaapmiddelen werken dus niet. Leest u vlak voor het slapen gaan een verhaal daarentegen: als een blok. Voor het tijdschrift Vice las ik een verhaal voor op MP3. Daar is de hond, heet het. En het is hier te beluisteren. Slaap lekker.

Via Skype hou ik wekelijks contact met een meisje uit Istanbul. Ze lijkt erg veel op een jongen. Sinds vorige week heeft ze een klein sikje. Zelf noemt ze het een baard.
Vanmorgen was ik met haar aan het praten via de computer. Ze liet me via videobeelden de beharing op haar gelaat zien. Omdat ik niet wist wat ik tegen haar moest zeggen lachte ik naar haar.
Ze vertelde me dat er steeds vaker mensen zijn die haar vragen: ‘Ben jij een meisje of een jongen?’
Ze liet een korte stilte vallen. We keken naar elkaar.
‘Wat zeg je dan?’ vroeg ik haar.
‘Ja,’ zei ze.

Toen we op hadden gehangen dacht ik aan de piepjonge modeontwerpster Noortje Zijlstra. Ze is vorig jaar afgestudeerd aan de Willem de Kooning academie met een serie baarden voor vrouwen. Dat viel op.

“I have an obsession for beards… because of this obsession, i always find it very disturbing when a man shaves his beard off completely, down to a babyface. To not have them lost to the world, i’ve decided to collect them. I asked friends and family if i could have their beards when they would shave, so i could immortalize them.

Because woman (in general) can’t grow a beard i want to make beards for them.”