Geen slechtere adressant voor de schrijversbrief dan de ambtenaar, de huisbaas of de proleterige bovenbuurman. Alle stilistische artillerie wordt in stelling gebracht, maar de geadresseerde is zelden bij machte om dat te kunnen waarderen. En dus vroegen wij schrijvers: bevindt zich in uw la nog een brief die wij aan de vergetelheid kunnen ontrukken?
In dit nummer leest u de brieven van Charlotte Mutsaers aan een fotograaf, Geerten Meijsing aan zijn Siciliaanse huisbaas, Jamal Ouariachi aan zijn bovenbuurman, Frits Abrahams aan de voorzitter van V.V. Heerenveen, Christiaan Weijts aan het Openbaar Ministerie, Ester Naomi Perquin aan een vakbond en de mysterieuze F. Rolfe aan de consul van Engeland. Detlev van Heest, ten slotte, maakt zich zorgen over het vergassingsbeleid in Tokyo: ‘Volgens onze Japanse buren beoogt dit jaarlijkse gassen de uitroeiing van geleedpotigen door middel van scheikundige middelen, zoals pesticiden. Kunt U ons precies uitleggen welke pesticiden U voor het gassen gebruikt alsmede in welke sterkte?’
Verder schrijft Menno Hartman in dit nummer over zijn innerlijke avonturier, schrijft Jabik Veenbaas over Markies de Sade, recenseert Carel Peeters ako-winnaar Post Mortem van Peter Terrin en verklaart Jeroen van Kan de fictiemoeheid die bij sommige essayisten opduikt. Daarnaast: ongepubliceerde brieven van Belle van Zuylen, een essay van Mieke Tillema over Van Ostaijen, verhalen van Amber Kreeft en Marc Colsen en poëzie van Peter Drehmanns, Rilke, Eva Gerlach en Aad Nuis.
Tot slot: Tirade gaat door, maar de redactie vertrekt. ‘Hoe lang behoudt een redactie zijn jongehonderigheid?’ vraagt Ester Naomi Perquin zich af. Lang, maar niet lang genoeg. Lang leve de nieuwe redactie. Lang leve Tirade.
Nr. 446, 2012
Lees de Tirade Blog
Blauwen - Winslow Homer
Kun je ooit je eerste kennismaking met de kleur van een mediterrane zee vergeten? De zinderende schittering van volle zon door kristalhelder water, sardines, inktvisjes, helroze kwalletjes die meedeinen en het geklots tegen een kade? Een dergelijke ervaring hebben Noord-Amerikanen die op zeker moment afzakken naar de Caraïben. Alsof je opeens meer lucht krijgt. Het...
Lees verderPerspectief
Op de dag dat we samen zouden rijden stond je al vroeg voor je huis. Op de drempel, wachtte je, die in twee eeuwen afgesleten is tot het hardsteen als een doek lijkt door te hangen. Je droeg de glimmende schoenen met de platte zolen, het soort dat ballerina heet en dat meisjes van jouw...
Lees verderReyna (III)
Terwijl Reyna een paar seconden langs mijn oren staart, maakt ze een afweging. Ik denk dat ze denkt dat haar verantwoordelijkheidsgevoel het meest voor haar spreekt, en dat ze nu twijfelt of een verantwoordelijk persoon haar hart zo makkelijk zou uitkloppen. Ik hoor van alle kanten steeds vaker over een plichtsbesef dat zo ver van mij afstaat....
Lees verder
Blog archief