Ik had veel haast omdat ik een trein moest halen, tenminste dat dacht ik. Sommige mensen hebben altijd haast als ze weten dat er op ze gewacht wordt, vandaar dat ik er voor zorg dat er nooit op mij gewacht wordt. Ik ben liever zelf degene die wacht.

Natuurlijk was ik veel te vroeg op het station. Natuurlijk was ik mijn boek vergeten. Ik bedoel: A Visit From The Goon Squad van Jennifer Egan, (waarover morgen meer) die ik in de trein mooi uit had kunnen lezen.

Om toch wat te lezen te hebben wilde ik snel een boek kopen bij de AKO, helaas lagen er daar maar vijf goede boeken, waaronder twee boeken van Hans Keilson: Komedie in Mineur en In de Ban van de Tegenstander. Bij dat laatste boek heb ik voor het eerst echt moeten huilen om de Tweede Wereldoorlog. Het is steengoed, maar dat weet iedereen dan ook al heel heel lang, gelukkig.
De vijf boeken die naar mijn smaak waren had ik thuis allemaal al, dus zat ik een paar minuten later in de trein tegenover een oude zwarte vrouw en bestudeerde haar gezicht tot de trein in beweging kwam en Amsterdam achter zich liet.

Ik moest voorlezen in Delft, vandaar dat ik een stapeltje van mijn eigen verhalenbundels in mijn tas gedaan had, voor de eventuele verkoop. In mijn geval maken twee verkochten exemplaren toch echt een verschil.
Ik haalde het voorleesexemplaar van mijn boek tevoorschijn, liet de bundel in mijn tas liggen zodat niemand de kaft kon zien en bladerde erin. Toen begon ik te lezen. Het was de eerste keer dat ik mijn eigen boek helemaal teruglas. Het voelde niet alsof die woorden van mij waren. Ik schaamde me voor mezelf.

Ergens tussen Schiphol en Haarlem keek ik naar buiten. De trein raasde langs een muur vol ledlampjes. De lampjes die uitgeschakeld waren vormden een woord. Ik las: GLADJAKKER.

In Delft aangekomen was ik doodmoe en het voorlezen moest nog beginnen. Het ging gelukkig allemaal goed, er was een aandachtig publiek daar in Delft.
Na afloop vroeg een vrouw met een kortgeknipt kapsel: ‘Heb jij dat wel zelf geschreven?’
Het publiek lachte, maar die vrouw stelde een hele goede vraag.

In vrijwel alle Nederlandse kranten werd de film Black Swan positief besproken. Hij kreeg bij beoordeling vier of vijf sterren toebedeeld.
Vijf sterren, dat betekent: een meesterwerk.

Weet iemand nog wat een meesterwerk betekent?

Zaterdag ging ik naar een feestje met het thema: ‘Superhelden.’
Een paar grapjassen kwamen als zichzelf, de andere feestgangers  hadden zwaarden, klappertjespistolen en camouflagepakken in, om en aan hun lijf.
Superhelden zijn schijnbaar mensen die veel geweld gebruiken.

Mijn vriendin wilde graag dat ik als Popeye the Sailorman zou gaan. Daar kregen we een kleine ruzie over, bovendien is Popeye the Sailorman niet per definitie een superheld, lijkt mij. Hij moet eerst spinazie eten voordat hij superkrachten krijgt.
Ik ga u niet vertellen hoe ik er die avond uitzag, maar ik had misschien toch beter als Popeye kunnen gaan: The Sailorman was er tenminste altijd voor het meisje van wie hij hield.

Halverwege de avond was ik behoorlijk neerslachtig en het is nog goed knap dat ik me überhaupt tot halverwege de avond staande heb weten te houden al zeg ik het zelf. (Can’t stand it no more)
Iemand schoot met pijl en boog een Pudding Tarzan in zijn rug, twee Zorro’s hadden elkaar gevonden, een jongen die verkleed was als zijn opa fluisterde citaten van James Joyce in mijn oor, steeds zei hij: ‘in het Engels is het beter, in het Engels is het beter.’ Ik zag hoe een soort Brutus pogingen deed om mijn meisje af te pakken, zelf dronk ik laf bier uit een 0.5 literblik en dacht aan het liedje ‘superhero,’ van Ani Difranco.

i used to be a superhero
no one could touch me
not even myself
you are like a phone booth
i somehow stumbled into
and now look at me
i am just like everybody else

Omdat ik al een tijdje niet in mijn eigen huis was geweest, zat mijn brievenbus vol. Het allermooiste dat een mens kan gebeuren is een volle brievenbus, mits je in leven bent.
Ik vond een paar kaarten, een pakket met boeken, acceptgiro’s en brieven waar ik erg om moest lachen.

D. had me zelfgemaakte boekjes opgestuurd, een tuinplan en foto’s van vrienden. De vrienden waren mensen die ik nog nooit gezien had, maar dat maakt niet uit: het waren erg mooie foto’s. Het herinnerde me aan alle momenten die ik gemist had (Kijk wat je gemist hebt!) en die zich toch ergens vast zouden bijten in mijn geheugen, omdat ik de plaatjes had gezien.

In de bundel Tussen Iemand en Niemand schrijft Joseph Brodsky meteen op de eerste pagina: ‘ Ik kan me weinig van mijn leven herinneren en dat weinige is van geringe betekenis.’

Soms ben ik bang dat de dingen die ik me uiteindelijk van mijn leven zou kunnen herinneren de foto’s van anderen zijn. Momenten waar ik zelf niet bij was. Momenten die ik zelf niet was.
Soms vraag ik me af of dat iets uitmaakt. Of iemand dat iets uitmaakt.

Mijn brievenbus zat ook vol met oude kranten en tijdschriften. In de Volkskrant van vrijdag 11 februari las ik een vetgedrukt bericht met de kop: Oplichter Francis Z. is ‘onverbeterlijk.
Het bericht gaat over de oplichter Francis Z. die zich steeds voordoet als iemand anders. Ik vond het een opvallend bericht. Ik bedoel: dat er een bericht wordt gemaakt over iemand die zich anders voordoet dan dat hij is.

Zijn bekendste slachtoffer is de voormalige TMF-veejay Renée Vervoorn. (Bestaat TMF eigenlijk nog wel?)
Z. had haar gezegd dat hij een piloot was, daar was Renée Vervoorn voor gevallen. (wat ook een vorm van oplichterij is, natuurlijk) Enfin, ‘s ochtends vroeg vertrok Z. in zijn pilotenpak naar Schiphol, maar daar bleek hij niet te werken. En hij ging vreemd.
Dat staat letterlijk in het nieuwsbericht: ‘En hij ging vreemd.’

Mooi bericht, toch? Tussen al het wereldnieuws.

Even terug naar de post en de brief die ik kreeg van mijn vriend D.  In die brief schrijft hij: ‘Ik heb de Bibliotheek omgedoopt tot mijn kantoor. Ik kwam op het idee omdat Larry David (Schrijver van o.a. Seinfeld) op de vraag waarom hij nog überhaupt naar een kantoor ging om te werken antwoordde: ‘My mother always told me that you need some place to go when you wake up in the morning.’

Ik was dus een tijdje niet meer in mijn eigen huis geweest. Waar ik in de tussentijd geweest ben is maar van geringe betekenis: mijn brievenbus zat in ieder geval vol met nieuwe herinneringen.

Omdat ik geen televisie heb en soms toch tv wil kijken, bekijk ik af en toe een programma op uitzendinggemist.nl. In dit specifieke geval bekeek ik een uitzending van De Wereld Draait Door van donderdag 10 februari.
O.a. Rinus Ferninandusse (oud hoofdredacteur van Vrij Nederland) zat aan tafel om te praten over de mooiste actrice aller tijden.

Bijna aan het einde van het gesprek vertelde Rinus Ferninandusse (O, wat een naam!) een schitterende anekdote over de actrice Ava Gardner.

Ze gaat op reis naar Tokio, waar ze Amerikaanse soldaten ontmoet die haar meenemen naar een bordeel waar al de prostituees namen hebben van Holywoodsterren.
“Nou,’ zei Ava Gardner. “Dat is te gek. Loop ik hier ook rond?’
‘Ja, hoor, jij loopt hier ook rond.’
‘Dan neem ik vandaag Ava Gardner haar plaats in,’ zei ze.
Er kwamen geen klanten langs bij mevrouw Ava Gardner herself  ( ‘Maar dat is de echte?’ en: ‘Ik durf niet!’ )

Ach ja, oog in oog met de waarheid verliezen we helden.