Je geloofde in zielsverwanten. In eeuwige liefdes en het lot. Je was namelijk dertien en het waren de hoogtijdagen van romantische komedies met Meg Ryan. We schrijven 1995 en het subject van je verlangen heette Johnny Depp. Je kende hem natuurlijk van de legendarisch deprimerende film What’s eating Gilbert Grape waarin hij de saaie, verstandige oudere broer van Leonardo DiCaprio speelde, maar gelukkig was hij ook Edward Scissorhands en zijn awkward-heid was stond gelijk aan schattigheid van de bovenste plank. En daarbij was hij gewoon heel knap. De Pirates of the Carribean moesten nog geboren worden (behalve Johnny Depp dan).

Hij mocht dan wel achttien jaar ouder zijn, als je zielsverwanten bent doet dat er niet toe. Ook toen al was je bereid de kracht van het geschreven woord onvoorstelbare proporties toe te dichten. Het is gewoon een kwestie van een hele goede brief, dacht je, om hem in te laten zien dat jullie bij elkaar hoorden. Als die brief maar sterk genoeg was, dan kon Johnny er niet omheen. In je allerbeste dertienjarigen-Engels schreef je een brief die ontsproot uit het diepst van je hart, uit alle fantasieën die je koesterde bij een uit de Hitkrant geknipte foto van hem. Het was een gokje, maar je dacht niet dat je ouders moeilijk zouden doen als hij je zou komen opzoeken en zou blijven logeren. Hij was dan wel dertig, hij was ook Johnny Depp. En je schreef, en schrapte, en schreef en schrapte en na drieëntwintig probeersels was de brief af en lag hij in al zijn perfectie te wachten op je bureautje. Op wat? Een adres? Een rijtje postzegels? Achteraf geloof je dat hij lag te wachten tot je kinderlijke naïviteit terug zou keren. Maar je werd alleen maar ouder.

Je eerste vriendje was geen zielsverwant, in elk geval niet de jouwe. Maar de schooluren werden minder verschrikkelijk omdat je nu een vriendje onder je huid droeg. Op het feestje voor je veertiende verjaardag werd je voor de eerste keer dronken, terwijl jouw paardrijdvriendinnen en zijn punkvrienden zich op anachronistische wijze mengden. Je was geen dertien meer.

En al ging het dan natuurlijk drie maanden later gewoon uit, al stopte je met paardrijden omdat je medelijden kreeg met de dieren, al was de brief aan Johnny Depp ergens onder geschoven of als kladpapiertje gebruikt, het gaf allemaal niet. Je was veertien. En alles was zojuist begonnen.

—

Anne Eekhout (1981) is zondagblogger voor Tirade. Haar debuutromanDogma (2014) werd genomineerd voor de Bronzen Uil en kwam terecht op de longlist van de AKO-literatuurprijs. Haar tweede roman, Op een nacht, is in maart 2016 verschenen. Dit is haar laatste zondagblog voor Tirade.

* Tropenrooster. Het begon met een nacht waarin ik geen oog dicht deed, mede dankzij het onweer. Toen kwamen overdag de aanhoudende regenbuien en vroeg ik me af of dit niet het moment was om de vleugel in te ruilen voor een echte Pleyel. ‘s Avonds de tuindeuren maar open gedaan en onder de blauwe regen gaan zitten, terwijl het vrolijk verder regende en het binnen zo klam werd als in het badhuis. Kunnen die duiven elkaar misschien in iemand anders tuin gaan lopen bevruchten?

* De boeken van Clarice Lispector wil ik het liefst helemaal voor mezelf houden. In De ontdekking van de wereld deelt ze zaken met me die niet voor andere ogen bestemd zijn. Dit is tussen ons, ik voel het, al die kleine stukjes zijn voor mij. En er is geen ruimte voor andere lezers dan ik, aan wie ze dit allemaal toevertrouwt. Toch dank ik Harrie Lemmens en Benjamin Moser voor het tot een einde brengen van het Lispector-arme tijdperk. Het werd tijd – dat hebben ze bij de Arbeiderspers goed in de gaten – dat er iets van dit Braziliaanse literaire wonder in het Nederlands verscheen. Na het Privé-Domeindeel (Lemmens) en de biografie (Moser) is het wachten nu op de hooptepunten uit haar complexe en experimentele oeuvre.

* Bij mij aan tafel in de wachtruimte van het CBR zat een andere jongen zenuwachtig te zijn. We schudden elkaar de hand, stelden ons voor en praatten wat. Hij was er voor de tweede keer, ik niet. Het was vroeg in de ochtend, te vroeg eigenlijk voor zoiets als rijexamens. ‘Zolang het maar niet gaat regenen,’ zei hij. Jezus wat een mooie ogen, dacht ik, maar voor ik die gedachte kon afmaken zat ik alweer in de auto. De volgende dag eens gekeken of ik hem ergens vinden kon, en jawel, op Facebook. Ik vroeg of hij geslaagd was – ja hoor. Of hij eens koffie wilde gaan drinken – peilloze stilte.

* Nu de vakantie dichterbij komt denk ik alvast na over de out-of-officereply die ik ga instellen op mijn mail. En omdat ik over dit kantoorfenomeen ook een stuk aan het schrijven ben. Het is een teken aan de wand, zo’n automatisch afwezigheidsantwoord. We communiceren (digitaal) tegenwoordig fundamenteel anders dan pak ‘m beet vijftien jaar geleden en dat is voor degenen die deze bus willens en wetens hebben gemist (ikzelf voorop) soms maar moeilijk te verteren.

* David Dimbleby versloeg op BBC1 de hele afgelopen nacht lang de uitslag van het referendum in Groot-Britannië, dat was genieten. Let vooral op de das.

Marko van der Wal (1989) is opgeleid als classicus, redacteur van Tirade en werkt bij Uitgeverij Van Oorschot. Sinds drie jaar blogt hij bijna wekelijks voor tirade.nu.

Je was dertien en wilde geen kind meer zijn. Sterker nog, je wás geen kind meer. Je was ‘op weg naar de volwassenheid’. Wat klonk dat goed. Tot een jaar geleden was volwassen zijn nog hetzelfde als ‘daar hebben we geen tijd voor’, ‘wandelen voor je plezier’ en gelijk-afwassen-want-dan-is-het-maar-gedaan’. Maar geheel onverwacht was er iets gedraaid, waardoor de volwassenheid hetzelfde was gaan betekenen als ‘ik doe wat ik wil’, ‘het is mijn leven’ en ‘ik ben onsterfelijk’.

Ook vond je – voor je op weg was naar de volwassenheid – iets leuk als anderen het leuk vonden. Nu was het andersom: je vond iets leuk omdat anderen het níét leuk vonden en daar schepte je een eenzaam soort genoegen uit. Zo was je aan je paarse haar gekomen.

Misschien was dit ook wel de reden dat je verliefd was geworden op de Jongen met Het Haar. Hij woonde in jouw straat, een eindje verderop. Eigenlijk kende je hem niet zo goed, maar dat háár. Bloempotten, stekeltjes, dat was gemeengoed. Maar zulk nonchalant loshangend haar als hij had, hadden jongens van jouw leeftijd niet. Na een tijd was je erachter gekomen wat zijn achternaam was. Je zocht zijn nummer op in het telefoonboek. Met enige regelmaat stond je met de huistelefoon in je klamme hand, zijn nummer in hoopvolle cijfers in je Snoopy-schrift, te wachten tot de moed je zou komen overvallen. Je fantaseerde graag en veel over hem; hoe je met jouw handen door zijn blonde haren zou glijden als jullie elkaar kusten. Je zou naast hem lopen door de stad en iedereen zou naar jullie kijken. Hoe kwam zij aan die jongen die aan de goden gelijk leek te zijn? Heb je zijn haar gezien? Zo volwassen!

Aan het eind van de zomer was je het zat. Volwassen zijn is een keuze, dacht je en je deed het volwassen ding: je duwde een briefje in zijn brievenbus. Er stond iets op als: Ik woon bij je in de straat. Zullen we een keer naar de film. Telefoonnummer.

En hij belde. Hij zei dat hij geen geld had voor de film, omdat hij spaarde voor een brommer. Maar je mocht best langskomen.

Na een halfuur van buikpijn, kledingroulette en het proberen aan te brengen van een bibberloos streepje eyeliner, toog je naar zijn huis. Met een maag propvol krijsende hormonen drukte je op de bel. Hij opende de deur en de hormonen verstomden. Voor de vorm ging je mee naar binnen, dronk je cola en rookte samen met hem een sigaret, want dat is nou eenmaal wat een volwassene zou doen. En als hij niet keek staarde je naar hem, verbijsterd. Volwassen als je was vroeg je er niet naar, maar na een tijdje vertelde hij het zelf: hij was net terug van de kapper. Het was heel lekker koel, dat korte haar.

—-

Anne Eekhout (1981) is zondagblogger voor Tirade. Haar debuutromanDogma (2014) werd genomineerd voor de Bronzen Uil en kwam terecht op de longlist van de AKO-literatuurprijs. Haar tweede roman, Op een nacht, is in maart 2016 verschenen.