Ik stond voor een antiquariaat in de etalage te staren toen er een boek omviel. Het boek dat daardoor zichtbaar werd heette The Anatomy of restlessness.
‘Oh geweldig! Hoe verzin je het, je bent ook een wonderblogger hè! Zo’n eerste zin, mooi hoor!’
‘Nou dat valt nogal tegen hoor, ik verzon het niet eens en waar kom jij eigenlijk opeens vandaan? Ik heb toch geen dialoog in mijn blogs’
‘Oh stom natuurlijk, ik ben de ‘lachband’ van Martijn, maar jij bent Martijn niet. Verdomd, het is woensdag’
‘Wegwezen dan.’
‘En jij bent ook niet half zo grappig als Martijn…’
[…]
Voor het antiquariaat bedacht ik toen dat de anatomie van mijn eigen rusteloosheid mijn boekencarroussel is, waar – na uitbreiding met nachtkast en een aantal ongerede stapels – mijn rusteloze leesverwachting opgetast staat. Door die op een rij te leggen heb ik een anatomie van wat ik denk dat er in mijn leven nog mist en wat mij dus rusteloos maakt. Ik word rusteloos van boeken die op me te wachten liggen omdat het lezen van een huidig boek nooit snel genoeg gaat. Ik vreet mij een weg naar mijn leestoekomst toe. Maar ik kan mijn rusteloosheid dus wel goed beschrijven, want ze ziet er nu uit zoals hiernaast zichtbaar is. Dit is mijn vermoedelijke toekomst voor een half jaar, kan ik inmiddels uitrekenen. Give and take wat mijn boekenbegerigheid nog aanwerft en wat mijn wil tot schenken de stapel decimeert.
Boekenrusteloosheid wordt bij mij slechts gestild door de tactiele ervaringen die het boek te bieden heeft. Ik word slechts dan níet door boekenrusteloosheid geregeerd als ik een boek in handen heb. En dan graas ik eerst de context van het boek af, samen te vatten als: alles wat de ePub niet biedt, ik heb het geprobeerd: het gewicht van het boek, de geur, de merktekenen van een verleden eigenaar, de afbeeldingskwaliteit van voorplat en achterplat, kartonsoort, de colofon- en verantwoordingsteksten, de namen van beeldverzorgers, fotografen, de aard van het bindwerk, linnen, prijzen en plaatscodes van antiquaren, flapteksten, jaartallen in Romeinse cijfers, copyright vermeldingen, lettertype, bladspiegel, wijze van openvallen, geluid van de onder spanning gezette rug etc.
Tegenwoordig kijk ik – decennia na dat alle andere vrouwen dat deden – Sex & the City. Ik word onder meer gefascineerd door hoe deze dames voortdurend over seks praten, seks hebben, seksachtige dingen meemaken die ook wel eens onsmakelijk of ongemakkelijk zijn, op een wijze die doet voelen hoe, zeker elders in Amerika, maar thans ook in Europa nu veel meer door taboe afgedekt wordt. Het is plezierig te zien hoe bijna seventies deze openheid nu alweer voelt. Sex & the City is al bijna het ‘antiquariaat van de hedendaagse seksbeleving’. Er zit een vanzelfsprekendheid in dit monothema die toenemend sympathiek is. Het toont seks als een risicovolle onderneming waarbij van alles mis kan gaan.
‘En nu kom je dus toe aan de gewaagde sprong van seks naar antiquariaat? Nou dat wil ik je wel zien doen hoor, hahaha, het idee zeg, die stoffig antiquariaatstypes hebben toch meestal al in geen aeonen goede seks gehad?’
‘Ik dacht dat ik jou al weggestuurd had? Als Martijn zo’n sprong kan maken, waarom ik dan niet.’
‘Quod licet Jovi, non licet bovi.’
‘De lachband bedient zich ineens van Latijn?’
‘Nou, haha, ik doe er alles aan om je voor al te grote blunders te behoeden haha.’
‘Maar het is toch een mogelijke vergelijking, dingen die echt zijn, en dingen die niet echt zijn.’
‘Oh hemel, dit moet je echt aan anderen overlaten hoor, Sex & the City betitelen als iets dat echt is toont al heel fraai je onvermogen.’
Welnu. Het risico van een mislukte aankoop wordt kleiner bij een eBoek, het is goedkoper, je doet er makkelijker afstand van, maar het is veel minder een ervaring want er zijn fysieke aspecten aan boeken die het genot van te lezen completeren. Een echt boek is lichaam en geest. Seks met risico’s en vuiligheid. Een eBoek is kiezen voor porno . The Matrix: there is no spoon. Plato: we zien het vuur niet, maar de schaduw. Een veilige, niet lichamelijke wereld die de ervaring vergeestelijkt.
‘Hahaha, geweldig zeg, ga jij even mooi op je bek, fantastisch schaam je je niet een beetje?’
‘Nee hoor, bloggen is soms ook bloeden hoor, de anatomie van rusteloosheid, je zwakke plekken blootleggen.’
‘Ergens de vinger op zien te leggen en die vinger dan tussen de deur krijgen zeker.’
‘Ja, zoiets.’
Tirade – een brug te ver.
Film: Borgman (2013).
Deze week begon ik aan het schrijven van een novelle. Hoe ik weet dat het niet meer dan 130 bladzijden zullen worden is me een raadsel, te meer omdat ik geen idee heb waar mijn verhaal heen gaat. Ik had alleen nog maar die eerste zin: 
