Gisteren in De Brakke Grond een literaire interland Nederland-België. Vier Nederlandse en vier Vlaamse jonge schrijvers schreven al dan niet ernstig opgevatte brieven aan elkaar, waarna de presentator in gesprek ging met de vier gemengde duo’s. Onderwerp was de kloof/het verbond (schrappen wat niet past) tussen de ‘Vlaamse’ en de ‘Nederlandse’ literatuur.

Wat de schrijvers betrof, bleek het met die kloof reuze mee te vallen. Hoewel deze generatie aan zuidelijke zijde opgroeit onder Vlaams-nationalistische wimpel, blijkt dat niet echt effect te hebben. Integendeel. Het zorgt eerder voor een tegenreactie, met name het slopen van scheidingslijnen en het over het muurtje kijken i.p.v. het opsluiten binnen de eigen, steeds kleinere (ik zou bijna zeggen ‘steeds meer ironische’) grenzen. De term ‘wederzijdse verrijking’ viel dan ook meermaals.

Dat laatste is, evenals de ‘Nederlandstalige literatuur’, natuurlijk een mooie formulering voor wat de snuggere schrijvers en marketingstrategen allang weten: het is interessanter om een boek uit te geven dat 22 miljoen mensen kunnen kopen (en, als het echt moet, ook lezen) i.p.v. slechts (1)6 miljoen. Hooggestemd idealisme en cynische verkoopsmechanismen gaan wel degelijk soms hand in hand.

De zogenaamde ‘Grote Kloof’ werd dan ook algauw geherinterpreteerd, zodat de rest van de middag voornamelijk ging over kloven, wintertenen en probate middeltjes tegen het verkleumen achter de laptop tijdens de wintermaanden. Want iedereen weet dat dit het essentiële raakpunt van de Vlaamse en Nederlandse literatuur is: koude en regen.

Onlangs een boekpresentatie van een collega. Spontaan medelijden, want het is geen feest als schrijver, het is alleen maar:

– zenuwachtig zijn

– nog zenuwachtiger worden

– zien dat de angstvallig voor je ouders verborgen vrienden met het alcoholprobleem ondanks de kater meteen de weg naar je ouders vinden

– zien dat je uitgever met het alcoholprobleem eveneens de weg naar je ouders vindt

– tig keer de microfoon uitproberen totdat hij het na de tiende test niet meer doet

– je stem schor moeten schreeuwen omdat de microfoon het niet doet

– ter plekke tientallen opdrachten moeten verzinnen en vervolgens de teleurgestelde blik verdragen van mensen die hun gesigneerde exemplaar inkijken met een blik: is het dit maar?

– je exen elkaar te lijf zien gaan, maar dan niet zoals het in je natte dromen gebeurt

– opmerken dat je nog minder vrienden hebt dan gedacht

– vaststellen dat die paar vrienden niet aanwezig zijn

– dronken naar huis gaan nadat je tegen je ouders hebt gezegd: schrijven is een eenzaam beroep

– eenzaam in je bed kruipen en weten: schrijven is een dronken beroep

Nee, boekpresentaties zijn niet leuk. Het zijn gevaarlijke sociale experimenten waar je hoofdpijn van krijgt.

Twee Nederlandse seksuologen pleiten voor virtuele kinderporno. Beide heren, die in hun behandelkamer praktijkervaring met pedofielen hebben, menen dat dit tot een daling van het kindermisbruik zal leiden. Zo kunnen de patiënten immers hun seksuele gevoelens reguleren.

Het doet me denken aan mijn oma die onlangs zei: ‘Altijd maar dat gedoe over kinderporno. Wat is nou het probleem als die mensen achter hun computer naar die dingen willen kijken?’ Waarop een snugger en qua leeftijd maar net boven de doelgroep uitstijgend nichtje repliceerde: ‘Maar oma, daarvoor moet die kinderporno wel eerst gemaakt worden. Met echte kinderen.’ Dat antwoord trof duidelijk doel en ontlokte oma een zuinig ‘O ja, dat is ook waar.’

Maar nu dus de oplossing voor het dilemma: virtuele kinderporno. De vraag blijft natuurlijk wat we in hemelsnaam onder dat ‘virtuele’ moeten verstaan. Porno met schattige kinderrobots, die een boertje laten als je je vinger iets te diep in hun digitale anus steekt? Te verkrijgen met schattige kleertjes, verstelbare gezichtsuitdrukking en drie pruiken gratis? Of toch maar een soort van stoute Disney-versies, animatiefilmpjes met heel realistisch getekende of per computer gemodelleerde kindpornosterretjes? Avatars, maar dan lekker fout. Dan kunnen we die ook liken, een rating geven en stemmen op het meest populaire filmpje. Het wordt stilaan tijd voor een app, toch?

En als u denkt dat ik het in het belachelijke trek, dat doen de heren zelf wel, o.m. door te verklaren: ‘Het moet wel op een cleane manier gemaakt worden en van een soort keurmerk voorzien zijn.’ Nee, het is niets voor amateurs, de kinderporno is zonder meer het koninginnenstuk van de seksindustrie. In de keurcommissie mogen dan ook alleen zeer ervaren pedofielen zitten, de werkelijk harde jongens, type Robert M., die toch enige adelbrieven kan voorleggen. Erkend door de Meester (nu weten we meteen waar die ‘M.’ voor staat) lijkt me een ideale slogan.

Bestelling van al dat lekkers kan bij uw plaatselijke seksuoloog, die er dan uiteraard een percentje aan overhoudt. Voor wat, hoort wat, iedereen heeft kinderen te voeden. Zeker nu die voor hun bijbaantje in de porno-industrie weggeconcurreerd worden door hun avatars.

Een hoogbejaard stel bracht 48 uur door op een vastgelopen motorboot in het Gooimeer. Geen voedsel, geen water, geen verwarming, niks. Alleen elkaar. Het zou het scenario voor een toneelstuk kunnen zijn, maar dat is het niet. Een 82-jarige man en 75-jarige vrouw overkwam het echt.

Waar zouden ze het in die twee etmalen over gehad hebben? Hoe lang heeft het geduurd voor het gesprek niet meer over praktische zaken – lees: hoe raken we in godsnaam van deze klereboot weg – maar over andere zaken. De kinderen, het huis, de buren, de onderhuidse huwelijksproblemen, de herinneringen, de roestende liefde.

Na hoeveel uren sluipt voor het eerst de gedachte aan de dood binnen? Aan de dood als realistisch einde van het motorboottochtje. Voelt die gedachte dan nog even vertrouwd als in de huiskamer, waar elke gepensioneerde wel eens op die gedachte kauwt?

Hebben de twee oudjes de balans opgemaakt van hun leven? Hoe voelt het om dat met z’n tweeën te doen in plaats van alleen? Hoeveel invloed heeft dat op de eindconclusie? En kan die balans nog verstoord worden als de andere vóór jou overlijdt? Of erger nog, wanneer de andere sterft en jij twee uur later gered wordt door een boot of vliegtuig die met haken in de vorm van vraagtekens je letterlijk uit het slijk halen. Glimlach je dan?

Ach ja, een gek kan meer vragen stellen etc. Een ding is in ieder geval duidelijk: hier is een nieuw televisieconcept in de maak. Dat die twee oudjes maar gauw een patent nemen.