Eén miljard FB-gebruikers sinds gisteren. Eén miljard alter ego’s om ons eenzaam te voelen. Geweldig. Laten we juichen alsof we een miljard zenuwcellen hebben en die allemaal in intiem contact staan met wie we zijn. Eén miljard mensen die ons niet zijn. Ook dat is een geruststelling. Liken die handel, we zijn bijna gered.

Willem Holleeder, veroordeeld en – veel belangrijker – notoir crimineel, krijgt na een column in Nieuwe Revu nu zendtijd in het programma College Tour. Half Nederland steigert meteen. Een podium voor een misdadiger, nota bene aangeboden door een publieke omroep. Ons belastinggeld geïnvesteerd in spreektijd voor Holleeder, terwijl die zelf nog zo’n slordige 18 miljoen aan justitie moet terugbetalen. Totaal onverantwoord. Of net niet.

Als we de mond vol hebben over het goed begeleiden van ex-gedetineerden en hun optimale re-integratie in de maatschappij, dan kan Willem Holleeder wel als voorbeeld tellen. In plaats van weer op het criminele pad te gaan, lanceert de man een uitgekiende mediacarrière. Spannende verhalen over Freddy Heineken, een goed getimede verfilming, wekelijkse column, strategische fietstochtjes in de Jordaan naast Matthijs Van Nieuwkerk, elke volgende stap is een voltreffer. Een carrièreman, noemen ze dat.

Nu mag hij dat alles gaan uitleggen aan de studenten. U hoeft daar niet ongerust over te zijn, hij zal die jongens en meisjes heus niet leren hoe een auto open te breken of wat nou de meest efficiënte afpersingstechniek is. Integendeel, hij zal het hebben over carrièreplanning, over flexibele werkuren, over jezelf omscholen en aanpassen aan de tijdgeest. Competitief zal hij deze jongeren maken. Want ook criminaliteit is hard werken. Meer hebben we niet nodig in crisistijden.

Weer een leuk nieuw woordje in de krant: ‘antikreuncampagne’. Voor uw door internet geperverteerde fantasie op hol slaat: het gaat over vrouwelijke tennisspelers. Of nee, sorry, de gedachte aan zwetende vrouwen in kortgerokte outfits hitst u natuurlijk alleen maar meer op. Als daar dan nog gekreun bij komt waar het muizengepiep van pornoactrices bij verbleekt, ja, dan dient er ingegrepen te worden. Dat hebben ze nu eindelijk ook begrepen bij de vrouwentennisorganisatie WTA.

Een heuse antikreuncampagne is het resultaat. Men zal voortaan het vrouwengekrijs genadeloos dempen. Zo zijn de tegenspeelsters minder afgeleid, hoeven de oren der toeschouwers geen honderd decibel meer te verwerken en wordt er werk gecreëerd voor de goeroes in ademhalingstechnieken die al die kreunsters hun kunstje moeten afleren. Maar vooral: zo wordt de murw geseksualiseerde mannenfantasie eindelijk eens met rust gelaten. Een kuise maatregel it is. Niet meer dan logisch dat hij gesteund wordt door Maria.

Gisteren in De Wereld Draait Door een gesprek tussen Matthijs en Zomergasten-presentator Jan Leyers. Het werd, haast onmerkbaar, een gezellig hanengevechtje.

Het begon nogal badinerend, maar al snel ging het over de kritiek die de Vlaming, zowel in eigen land als in Nederland, te verduren kreeg. De suggestie werd algauw dat die negatieve commentaren terecht waren, dat de (ex-?)zanger te soft was, niet genoeg knetterde etc. Leyers bleef daar, naar analogie met zijn manier van presenteren, vrij stoïcijns onder. Waarop Matthijs besloot het lontje aan te steken. Het is immers genoegzaam bekend dat de Nederlandse George Clooney er ook wel wat in zag om de vijfentwintigste jaargang van het cultprogramma te presenteren.

Matthijs begon dan ook speldenprikjes uit te delen, noemde de Vlaming een generatiegenoot van Vrienten (terwijl de Nederlandse popheld tien jaar ouder is), omdat ze beiden ‘lekker grijs’ waren. Verder vergeleek de blonde god, na een voorzet van Leyers zelf, Jans gespreksmethode met die van een Vlaamse rechercheur. De Vlaming moest er, zeer tegen zijn gewoonte in, zelfs van blozen, zelfs toen Ali B. hem een beetje wilde verdedigen.

Leyers probeerde daarna nog een prikje terug te geven door het Amsterdamse nachtleven op zondag als ‘doods’ te bestempelen, zodat hij van arren moede (of net niet?) maar een travestietenbar had opgezocht, maar het kalf was toen al verdronken. Het ‘ja, welkom in Nederland’ werd op instemmend geknik onthaald. Ja, Matthijs, dachten we, zeg het die Vlaming maar eens goed.

Terecht of niet, dat maakt nu even niet uit, want het interessante was dat we automatisch de kant kozen van de DWDD-presentator, los van de gebruikte argumenten. Van Nieuwkerk is een van die weinige mensen voor wie het quid pro quo niet geldt. De Matthijsen, de Maradona’s, de Maxima’s, eigenlijk mogen ze doen wat ze willen, we zullen het hen vergeven. Hoe meer ze falen, hoe onredelijker ze zich gedragen, hoe meer we van hen zullen houden. Waarom?

Het antwoord is simpel: zij begaan de fouten die wij, bij gebrek aan BN’erschap, niet publiekelijk kunnen begaan. Via hen krijgen onze eigen zonden, gedoemd om een roemloze dood te sterven in intieme kring, grotere weerklank. Geef ons maar ijdeltuiten, kleinzerige types, vrouwengekken, leuke alter ego’s. Anders krijg je het probleem van Leyers: er is niets op hem aan te merken.