[p. 98]
Petra Else Jekel
ligatuur
ik wil mijn wandeling weer structureren door te lopen.
toen we in een lus de haven namen.
een kom. telkens als ik in de keuken kom,
liggen de messen van hun plaats. ik raap
deze zinnen bij elkaar: gekreukte flarden tekst
ballon die minnaars zeggen, die ik zei en tegen
mij en houd ze tegen een gloeiende draad
tot de lijn knapt en de woorden in witregels
uiteenspatten. ik sample een relatie
aan elkaar tot een slecht gedicht waarvan
hij denkt dat het over hem gaat. als de relatie
steeds verder uit de vergissing groeit,
het beeld steeds losser om zijn oren klemt
– de liefde vervelt en wordt steeds zachter.
de code is gekraakt sinds het sleutelbeen
gebroken. het hangt boven de markt zegt hij.
maar niet langer. het ligt in bed om op te vreten.
hoe hij me vasthoudt stevig en zacht. ik pak een
pen, verander in hoe hij op zijn benen staat.
[p. 99]
hij in eten, seks. geen weerstand en de taal
verandert terug in steeds meer dan eerder.
de tijd loopt rond en sluit weer aan.
ik zie de kleur die op mijn benen staat.
Structuur is uiteraard weer een heel apart kapittel. Kramp in de benen tijdens de wandeling in het versgebied is onaangenaam en -gewenst. Routebesef werkt daarentegen bevorderend. Onderweg wel doen en denken verplaatsen, anders valt niemand iets bijzonders op. Zo ongeveer: met roodaangelopen benen huis en haard verlaten voor een onderweg berekend ommetje. Pak een pen en ga!
