[p. 72]
Frederik Lucien de Laere
crash test
de luikjes omlaag
de hostessen zittend
de passagiers klittend en klam
gefnuikt het vertrouwen
op een zucht van de bestemming
de piloot capitulerend
de neus gericht op het begeerde land
maar wegdraaiend bij een annunciatie
in de cockpit, de bemanning wordt wit,
in het ruim snijdt de spanning, hic et nunc
spitst men de oren en spert men de ogen
in deze nooit geziene capriolen ziet men
engelen in een totale oorlog
een gebekvecht om de landingsplek
om het eden op de begane grond
dat nadert met rasse schreden
nu het vliegtuig parelduikt
en zich languit in de looping legt
in de hoop op een zachte touchdown
maar met een wiel af clownesk wiegt
tot in de brandhaard
en menige ziel weer ten hemel vliegt.
Onophoudelijk dit alles. Neusduik, neerstorting, vuur. Fluks de feniksfunctie ingeschakeld, voor een volgend da caporondje. Te nauw in een luchtbuis moeten blijven mag toch geen bestemming zijn. Dan liever in een brandhaard neer en aan hem denken: Lazarus.
